ရက်ရက်စက်စက်
တိတ်ဆိတ်ေနတဲ့
အခန်းငယ်ေလးထဲကေန
ေြကကွဲမှု အစုစုကို
ထမ်းပိုးေပွ့ပိုက် ေခါင်းငိုက်ဆိုက်နဲ့
လူတေယာက် လမ်းေလျှာက်လာတယ်၊
အဲဒီသူဟာ
မဟာပထဝီေြမြပင် ြပိုကွဲမတတ်
အလွမ်းပွင့်ေတွ
တပွင့်ြပီး တပွင့် ေြခွလို့။
အဲဒီသူဟာ
အထီးကျန် လွမ်းဆွတ်မှုေတွကို
ရင်ဘတ်နဲ့ေကျာမှာကပ်
ေကျာင်းအြပန်လမ်းမှာ ရပ်တန့်လို့။
အဲဒီသူဟာ
ဦးေနှာက်ထက်ြကီးတဲ့
နှလံုးသားနဲ့ စိတ်အာရံုကို
ေြမမှာချနင်းလို့။
အဲဒီသူဟာ
ေအာင်ေဝးရဲ့
“ဘယ်သူေြပာလဲ
တေတာလံုးေြကွ ”ကဗျာတပိုင်းတစကို
အဖန်ဖန် အခါခါ
တတွတ်တွတ် ေရရွတ်လို့။
အဲဒီသူဟာ
သူ့စိတ်သူမနိုင်တဲ့အခါ
တယ်လီဖုန်းေတွကို
ြပစ်ြပစ်နှစ်နှစ် ကျိန်ဆဲလို့။
အဲဒီသူဟာ
မိသားစုတကွဲတြပား ြဖစ်စဉ်ကို
ြပန်လှည့်ြကည့်တဲ့အခါ
ကုန်းေပါ်ြပစ်တင်ခံရတဲ့ ငါးဟာ
သူကိုယ်တိုင်ြဖစ်ေနတာကို
ေတွ့ရှိလို့သွားေလရဲ့။
အဲဒီေန့မှာပဲ
သူ့ရဲ့ ေမွးေန့ကို
သားသမီးေတွမပါပဲနဲ့
တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်နဲ့ဘဲ
ြဖတ်ေကျာ်လိုက်ြကတယ်၊
0 comments:
Post a Comment