အလွမ်းမုတ်သံု၊ မှံုြပာရီအချစ်ြမစ်၊ စူးနစ်ခဲ့ရ ဘဝေတာင်တန်းရှည်
ေမာင်လွမ်းဏီ
လွမ်းလိုက်တာကိုကို။ ကိုကိုေနထိုင်ေကာင်းရဲ့လား။
မိုးကေအးစိမ့်၊ ေလကသုန်ြဖူး၊ အရုဏ်ဦးဆိုေပမယ့် အလင်းေရာင်ပါးပါးလွလွကိုမှ မြမင်ရ။ မိုးေမှာင်ြကီး ကျေနသလိုမျိုးလည်းမဟုတ်၊ အေမှာင်ကျဲကျဲ အလင်းမွဲမွဲလို့ပဲ ဆိုရေချမည်။ မနီးမေဝးရှိ ြမို့ြပအိမ်ယာ တိုက်တာများကို လှမ်းေမျှာ်ြကည့်ေတာ့ ခဲသားစိမ်းေရာင်လှိုင်းထေန၏။ လယ်ကွင်းစိ်မ်းစိမ်းေတွ၊ ေတာင်တန်းညို့ေမှာင်ေမှာင်ေတွ၊ ေတာခင်တန်းနုြပာေရးေရးေတွကို မှန်းေရာ်ြမင်ေယာင်ြကည့်မိသည်။ ြပတင်းတံခါးကို ဖွင့်လိုက်သည့်အခါ မိုးစက် တစက် နှစ်စက်က ပါးြပင်နုရဲရဲကို လာထိမှန်သည်။ ြမို့ြပမှာ ရှားရှားပါးပါး သက်ရင့်ပင်ြကီးေတွလည်း ေပျာက်ဆံုးသွားခဲ့။ ြဖိုဖျက်တိုက်စားသွားခဲ့သည့် မုန်တိုင်းဒဏ်ရာက အကင်းမေသေသး၊ လသာညတိုင်း ကိုကို နှင့် လှမ်းေမျှာ်ြကည့်တတ်သည့် ကံ့ေကာ်ပင်ြကီးနှင့် ကုက္ကိုပင်တန်းြကီးလည်း မရှိေတာ့ြပီ။ ေငးရီြကည့်ေမာမိေနစဉ် ေဆွးေြမ့တသဖွယ် အလွမ်းသီချင်း တပုဒ်က ပဲ့တင်ြပန်လာသလို ရင်ကိုထိမှန် ခံစားရြပန်၏။ အေနာက်ေတာင်မုတ်သံုေလမှာ ပါလာမယ့် အလွမ်းေတွကို ကိုကို မျှေဝခံစားေနေလမလား။ အေဝးမှာ … အေဝးြကီးမှာ … ဟို့ အေဝးြကီးမှာ …။
ကိုကို ေနေကာင်းပါေစ။
x x x x x x x
“မိုးေအးတယ်ေနာ် ညီမေလး၊ အေနွးထည်ထူထူဝတ် ဟုတ်လား” ကိုကို့ရဲ့ ပူပူပန်ပန် စကားသံက ရင်ထဲကို စိမ့်ဆင်းသွားခဲ့သည်။ “ဒီတရက် နှစ်ရက် မုတ်သံုေလအားေကာင်းမယ်လို့ သတင်းေြကညာထားတယ်ေနာ်”။ “ဟုတ် ကိုကို၊ ကိုကို ေကာ်ဖီေသာက်ဦးမလား“။ “ေဒါက်” “ေဒါက်” “ေဒါက်” တံခါးေခါက်သံြကား၍ တံခါးသွားဖွင့်သည့် ကိုကို့ကို တီဗွီြကည့်ေနရင်းမှ လှမ်းြကည့်လိုက်မိသည်။
သူစိမ်း ၅ ေယာက် တိုက်ခန်းထဲကို ခပ်ေသာ့သာ့ ဝင်လာြကြပီး တခန်းလံုး ဟိုလှန်သည်ေလှာ ရှာြက ေဖွြကသည်။ ေရအိမ်သာထဲကိုေတာင် ေြမလှန်ရှာေနတာကို ြကည့်ြပီး ခါးသီးရွံရှာဖို့ေကာင်းလိုက်တာလို့ ခံြပင်းေနမိ၏။ တေယာက်က ကိုကို့ လက်ကိုင်ဖုန်းကို လွယ်အိပ်ထဲေကာက်ထည့်ြပီး “ကဲ ခနလိုက်ခဲ့ ပါအံုး”။ ေလှကားေပါ်က ဆင်းသက်သွားြကတဲ့ တခွပ်ခွပ် တရှပ်ရှပ် ဖိနပ်သံများ။ ကားစက်နှိုးသံများ၊ ကားေမာင်းထွက်သွားသံများ တိတ်ဆိတ်သွားေတာ့မှပင် ကိုကို့ကို ဘာမှ မြပင်ဆင်ေပးလိုက်ရတာ၊ နှုတ်မဆက်လိုက်ရတာ၊ ဘာမှမေမးြမန်းလိုက်ရတာေတွကို စဉ်းစားမိရင်း ကိုယ့်ကိုကိုယ် ေဝခွဲမရြဖစ်ေနမိသည်။ ေမာပန်းနွမ်းလျစွာြဖင့် အိပ်ယာထက်တွင် လဲေလျာင်းေခွချလိုက်၏။
ကိုယ်ကိုေစာင်းငဲ့ြပီး ကိုကို့အလုပ်စားပွဲေလးကို လှမ်းြကည့်လိုက်မိ၏။ ကစဉ့်ကလျား ြပန့်ကျဲလွင့်ကျေနသည့် ဒီတပတ်ဂျာနယ်အတွက် ကိုကို ြပင်ဆင်ေနသည့် ေရးလက်စ စာမူြကမ်းများ၊ ဓာတ်ပံုများ၊ ပွင့်လျက်သား ကွန်ြပူတာ။ ကိုကိုနဲ့အတူ တွဲရိုက်ထားတဲ့ဓာတ်ပံုေလး။ ငုတ်တုတ် ထ ထိုင်မိြပန်သည်။ အေရးြကီးတာက… အေရးြကီးတယ် … ဒါအေရးြကီးဆံုးကိစ္စပဲ။ ဝမ်းဗိုက်ကို လက်ြဖင့်အသာအယာ ပွတ်သပ်ရင်း ကိုကို့ကို ေြပာြပချင်တဲ့ စိတ်က ြပင်းြပင်းရှရှ နှိုးဆွေနသလိုပဲ၊ ေရှ့အပတ်ဆို ၆ လြပည့်ေတာ့မှာ။
x x x x x x x
ကိုကို ဘယ်ေရာက်ေနလဲ။ သူစိမ်းေတွလက်ထဲမှာ ဘယ်လိုထိခိုက်ေြကကွဲမှုေတွ ြကံုေနရမလဲ။ ကိုကို မရှိကတည်းက တိုက်ခန်းမှာ လာေနေပးရှာသည့် ေမေမ့ကိုလည်း ကိုကိုနဲ့ပတ်သက်တာေတွ ေြပာမြပချင်။ တလပင်ေကျာ်ြပီေလ။ ကိုကို နှစ်ရှည် ေနခဲ့ထိုင်ခဲ့တဲ့ အရပ်ေဒသ တခုခု၊ တြမို့ြမို့ တနယ်နယ်၊ အခန်းကျဉ်း တခန်းခန်းမှာေတာ့ အလွမ်းေတွ အမှတ်ရစရာေတွ ေအာက်ေမ့မှုေတွနဲ့ ေလးလံ အထီးကျန်ေနမှာ အေသအချာပါပဲ။ ဘဝမှာ မေမျှာ်လင့်တာေတွ ြဖစ်လာတတ်သလို ေမျှာ်လင့်ထားတာေတွကလည်း ေစာလျင်စွာ သို့မဟုတ်ေနာက်အကျြကီးကျြပီးမှလည်း ေရာက်လာတတ်တာပဲ မဟုတ်လား။ ကိုကိုက ယံုြကည်တာကို ေမျှာ်လင့်ချက် ချိန်ခွင်လျာတဖက်ေစာင်းနဲ့ဘဝကိုေြဖာင့်တန်းတဲ့ ြမားတစင်းြဖစ်ေအာင် ပစ်ခတ်ေနသူေလ။ ကိုကိုက တိမ်တိုက်တခုလိုေဆာက်တည်ရာမဲ့ လွင့်ေမျာလူးလိမ့်ေနတာမှမဟုတ်တာ။ ြကံုရာ ေြမသားမှာလည်း ရွက်ကျပင်ေပါက်လို ကျင့်သားမကျသူ။ ပံုစံခွက်ထဲမှာ ေနသားထိုင်သားကျရမှာထက် သစ်တပင်လို ရှင်သန်ခွင့်မရမှာကို အစိုးရိမ်ြကီး စိုးရိမ် ေြကာင့်ြကတတ်သူြဖစ်ေလေတာ့ ကိုကို့အနားမှာ စာနာနားလည်စိတ်နဲ့ စိတ်အနာေတွကို ေြဖရာေြပေြကာင်း နားခိုေမှးေလျာင်းေနခွင့်ကိုပဲ ေတာင်းဆိုေနခဲ့တာပါေလ။ အိပ်မေပျာ်ဘူး။ အိပ်လို့မရဘူး။ သို့ေပမယ့် အိပ်ရမည်။ အိပ်မက်ထဲမှာ ကိုကိုနဲ့ဆံုနိုင် ေတွ့နိုင်သည်၊ ဆိုးရွားထိတ်လန့်ဖွယ်ေကာင်းသည့် အိပ်မက်ြဖစ်ပါေစ အေကျနပ်ဆံုး မက်ပစ်လိုက်ပါမည်။
x x x x x x x
ညက အိပ်ရာဝင် ေနာက်ကျလို့လားမသိ။ ၈ နာရီေကျာ်မှပင် အိပ်ရာက နိုးသည်။“ရက်ပိုင်းပဲ လိုေတာ့တယ်ေနာ်။ ကျန်းမာေရးဂရုစိုက်ပါ။ လမ်းမှန်မှန်ေလျှာက်ပါ။ ေဆးပံုမှန်စားပါ။ စိတ်ညစ်စရာေတွ မေတွးနဲ့”တဲ့။ ကိုကို့မိတ်ေဆွ ဆရာဝန်စာေရးဆရာက ညွှန်ြကားချက်များ ရွတ်ဖတ်သည်။ ဒီအချိန်ဟာ ကိုကို ရှိသင့်တဲ့အချိန်ေပါ့။ ကိုကို့ လက်ေမာင်းကို တင်းတင်းရစ်ရစ်ဆုပ်၊ ကိုကို့ပုခံုးသားေပါ် မှီတွယ်ခိုေမှးြပီး မရှိေတာ့တဲ့ ကံ့ေကာ်ပင်ြကီးရှိခဲ့တဲ့ ေနရာကို လမ်းေလျှာက်ရရင် ေကာင်းမှာပဲ။
ေဟာင်းြမင်းေဆွးေြမ့ခဲ့ြပီြဖစ်တဲ့ ကိုကို့ရဲ့ ဒဏ်ရာ အနာတရရက်များအေြကာင်းပဲေြပာေြပာ၊ သစ်လွင်ေတာက်ပတဲ့ ေရွှေရာင်ေတာင်ပံခတ်သံများအေြကာင်းကိုပဲ ေြပာေြပာ။ အနာဂတ်စိတ်ကူးကမ္ဘာအေြကာင်း ေြပာေြပာ၊ ေြပာေနာ်ကိုကို။ တိုးညှင်းချမ်းေြမ့သည့် စကားေရစီးသံေတွ ချိုလွင်ပျံသန်း စီးေမျာေနမှာပါ။
“သမီး မွန်းလွဲေနြပီေလ၊ ထမင်းစားြပီးရင် ေဆးေသာက် ဟုတ်လား” ေမေမြပင်ဆင်ေပးတဲ့ ထမင်းဝိုင်းကို ေငးေငးရီရီနဲ့ ြကည့်မိရင်း ကိုကို ြကိုက်နှစ်သစ်တတ်သည့် ဟင်းလျာေလးများကို ေတွေတွေဝေဝ စဉ်းစားေနမိြပန်တယ်ေလ။ “ကလင်” “ကလင်” “ကလင်”။ “ …….. အိမ်ကပါလားခင်ဗျာ” “ ဟုတ် ဟုတ် ပါတယ်”။ မတုန်လှုပ်ေပမယ့် ရင်ခုန်လှိုက်ေမာမိတာေတာ့ ဝန်ခံပါတယ်ကိုကို။
“ဒီကေန့မနက်ပိုင်း အင်းစိန်အကျဉ်းခံုရံုးကေန ေသဒဏ်စီရင်ချမှတ်လိုက်တဲ့အေြကာင်း အေြကာင်းြကားတာပါ”။ “ရှင် … ဘုရားေရ … ေမေမ ” ။ ြပိုလဲယိမ်းယိုင်သွားသည့် ခန္တာကိုယ်ကို ထိန်းမတ်ရင်း အိုးထိမ်းစက်နှယ် သွက်သွက်ခါ ချာလည်ရမ်းသွားသည့် နှလံုးသားရပ်ဝှမ်းတြပင်လံုး တုန်ရီေမာဟိုက်ေနေတာ့၏။ “ သမီး … သမီးေလး … သတိထားေနာ်၊ ငိုချင်ရင် ငိုချပစ်လိုက်ပါသမီးရယ်”။
စို့နင့်မွန်းကျပ်မှုေြကာင့်ေပပဲလား၊ ငိုလို့မရဘူးကိုကို။ ေြကကွဲစိတ်က တလိမ့်လိမ့် ြပိုဆင်းလာသည်။ ေြကကွဲစိတ်က နရီစည်းမဲ့ တွန်းပို့ေနေရာ့သလား။ မျက်ရည်စီးေြကာင်းများက ပါးေပါ်မှာ နာကျင်ေြကကွဲစိတ်ကို ထုဆစ် လိုက်သလိုပါပဲ။ အာဃာတ အမုန်း ပဋိပက္ခေတွက စစ်ပွဲေတွ ြကိုးစင်ေတွနဲ့ အကျဉ်းနံရံေတွကို ပိုမိုြပီး အကျည်းမတန်ေစေတာ့ဘူးတဲ့လား။ မည်သို့ပင်ရှိပါေစေတာ့ကိုကို။ သန့်စင် ရိုးသားတဲ့၊ မှံုြပာရီ မှိုင်းေဝလဲ့ေနတဲ့ အချစ်ြမစ်တစင်းက စီးဆင်းြမဲစီးဆင်းေနမည်ဆိုတာ ကိုကို ယံုြကည်စူးနစ် ပါေစေတာ့လို့ ဆုေတာင်းယံုကလွဲြပီး။
x x x x x x x
သမီးကို ေမွးေတာ့ ကိုကို အနားမှာ မရှိနိုင်ခဲ့။ ကိုကို့ကို ေတွ့ဆံုခွင့်ဆိုတာ လေရာင်ကို ေစာင့်စားေမျှာ်ကိုး
ေနရသည့် နရသိန်ဇရာညများပါပဲ။ သံုးရာသီ သံုးြကိမ်ေြပာင်းေပမယ့် ကိုကို့ကို ေတွ့ခွင့်ရခဲ့တာ ၅ ြကိမ်ထက်မပိုခဲ့။ ေအးစက်တင်းခဲေနတဲ့ ကိုကို့မျက်ဝန်းထဲမှာ သမီးကိုဖတ်ြကားေနေပမယ့်
မျက်ရည်နဲ့မေချာ့ြမှူခဲ့။ ေမျှာ်လင့်ချက်ေတွ၊ ယံုြကည်စိတ်ေတွ၊ ပိုင်စိုးလိုစိတ်ေတွက လမ်းတခုကို
ရှာေဖွေတွ့ရှိသလိုမျိုးပါကိုကို။ ေစာင့်ြကိုြခင်းကို ေစာင့်ြကိုြခင်းသည်သာ သစ္စာတရားရဲ့ အနက်ရှိုင်းဆံုး သေကင်္တဆိုတာ အြကွင်းမဲ့ယံုကိုယံုတာ။ ဘဝမှာ မေမျှာ်လင့်တာေတွ ြဖစ်လာတတ်သလို ေမျှာ်လင့်ထား တာေတွကလည်း ေစာလျင်စွာ သို့မဟုတ် ေနာက်အကျြကီးကျြပီးမှလည်း ေရာက်လာတတ်တာပဲ မဟုတ်လားလို့ ကိုကို့ကို ေြပာြပခဲ့ဘူးတယ်မို့လား။
“ဟယ် … ကိုကို၊ ဘာလို့ြကို အေြကာင်းမြကားတာလဲဟင်”။ ကိုကို့ရင်ခွင်ထဲအတင်းေြပးဝင် ဖက်တွယ်ထားမိသည်။ ၃ နှစ်ေကျာ် ခိုေအာင်းေနခဲ့သည့် မျက်ရည်များက တာကျိုးသလို ကိုကို့ရင်ထဲသို့ သွန်ချေနမိ၏။ “သမီးေလးေရာ”။ “ေကျာင်းသွားတယ်ေလ၊ ြပန်လာခါနီးြပီ၊ ေမေမ သွားြကိုေနတယ်”။
“ကိုကိုလည်းမထင်ထားတဲ့၊ မေမျှာ်လင့်ထားတဲ့အြဖစ်ပါကွယ်၊ ဒီမနက်မှာ ေခါ်ြပီး သူတို့ေြပာချင်ရာေြပာြပီး ြပန်လွှတ်လိုက်တာပဲ၊ ကိုကိုလည်း နားမလည်နိုင်သလို ရင်လည်းမရှင်းဘူးကွာ”။ “ကိုကို ဘယ်လိုထင်လဲဟင်”
”အမှန်တရားက ြကိုးစင်ေတွကို ြဖိုချပစ်နိုင်လို့ေပါ့ကွယ်”။ “ေဟာ သမီးတို့ြပန်လာြပီကိုကို”။ “ လာပါအံုး သမီးေလးရယ်၊ ေဖ့ေဖ့ကို မှတ်မိလားဟင်”။ မစိမ်းေသာ်လည်း မရင်းချာသည့် အြကည့်ဝိုင်းဝိုင်းြဖင့်
သူ့အေဖကို သမီးြကည့်ေနတာ နင့်ကနဲ ခံစားရမိ၏။ “ကိုကို ဘာဆက်လုပ်မလဲ”။ ကိုကိုက ပက်ကနဲ သမီးပါးြပင်ကို နမ်းရှံု့လိုက်သည်။ “ ကိုကို ဘာဆို ဘာမှ ေြပာင်းလဲသွားမှာ မဟုတ်သလို ဘာအရာကမှလည်း ေြပာင်းလဲေအာင်လုပ်မရပါဘူးကွယ်”။
ကိုကို့အြပံုးမှာ သိုက်မင်ငှက်တေကာင်၏ ေတးသံြဖင့် စွတ်စိုေနေတာ့သည်။
x x x x x x x
“ေဟ့ေကာင် အိမ်ြပန်ေရာက်ေနတာ ၆ လေကျာ်ြပီ၊ ဖုန်းချည်းဆက်မေနနဲ့အံုး၊ ငါအလုပ်ရှိေနတယ်”။ “ ၁၀ ကား စာချုပ်ရထားတယ်၊ ၅ ကား မင်း ဇာတ်ညွှန်းေရး၊ ဒါပဲ မင်း ဇာတ်ေတွ လာယူ၊ ပိုက်ဆံလည်း ြကိုထုတ်ချင်ထုတ် ဟုတ်ြပီလား”
--------------------------------------
“ရဲေဘာ်ြကီး ဘာမှ စိတ်ဓာတ်ပျက်ြပားမေနနဲ့၊ အရင်ကိစ္စေတွ ေနာက်မှရှင်းမယ်၊ ဂျာနယ်အသစ်တေစာင်လုပ်မယ်၊ မင်း စားပွဲ မင်းြပန်ထိုင်”
---------------------------------------
“ ငါ ကိုကိုဦး အလုပ်ေတွ ြပန်လုပ်၊ သားအမိနှစ်ေယာက်အတွက်လည်း အချိန်ေပး၊ ြကံုရင် ငါလည်း ရန်ကုန် ဆင်းလာခဲ့မယ်”။
---------------------------------------
“ ၃ နှစ်သက်တမ်းမှာ ကိုယ်တို့ဂျာနယ်က ေစာင်ေရ တက်လာတာ ေစတနာမှန်လို့ေပါ့ ရဲေဘာ်ြကီးရာ၊ မင်း ယံုြကည်တာ မင်းဆက်လုပ်စမ်းပါ၊ တို့ြမဲထားဖို့က အဓိက ေသာ့ချက်”။
--------------------------------------
“သမီး ၇ နှစ်ြပည့် ေမွးေန့ေလး လုပ်ချင်တယ် ကိုကို”။
သမီးေမွးေန့မှာ ကိုကိုနှင့်သမီး ေပျာ်ရွှင်ြကည်နူးေနမှုများကို ေတွ့ရြမင်ရေတာ့ ဆံုးရှံုးခဲ့ရသည့်နှစ်ကာလများကို နှေမျာတသ မဆံုးြဖစ်ရြပန်။ ညီမေလး ေပျာ်ပါတယ်ကိုကို။ ဒီအေပျာ်ေလးေတွက ြကာရှည်ြကာေမျာ ခံနိုင်ပါေစ။ မိသားစုအိပ်မက်များက ညီမေလးတို့၏ ချမ်းေြမ့ေအးနုသည့် လမင်းအိမ်ေလးြဖစ်လိုက်ပါေတာ့။
x x x x x x x
လူအချင်းချင်း နှိပ်စက်ြခင်း ကင်းေဝးြကပါေစ။ တို့ေမတ္တာစွမ်း ကမ္ဘာလွှမ်းေအးချမ်းြကပါေစ။ ပဲ့တင်ထပ်ေနတဲ့ ဆုေတာင်းေမတ္တာပို့သံေတွက ဘယ်ရပ်ဌာနီက လွင့်ပျံလာမှန်းမသိဘူး။ တိုက်ခန်းနံရံေတွကို ပဲ့တင်တုန်ခါေနေတာ့သည်။ ကိုကိုလည်း ြပန်မေရာက်ေသးဘူး။ နီးနီးေလးပဲ၊ တကယ့်နီးနီးေလး။ ပီပီသသ ကျယ်ကျယ်ေလာင်ေလာင် ြကားေနရတာပဲ။ ေမေမေရ . . . ဝရံတာကို ေြပးထွက်ြပီး လမ်းမကို ငံု့ြကည့် လိုက်တဲ့အခါ။ လူအချင်းချင်း နှိပ်စက်ြခင်း ကင်းေဝးြကပါေစ။
တို့ေမတ္တာစွမ်း ကမ္ဘာလွှမ်းေအးချမ်းြကပါေစ။ ။ လူအချင်းချင်း နှိပ်စက်ြခင်း ကင်းေဝးြကပါေစ။
တို့ေမတ္တာစွမ်း ကမ္ဘာလွှမ်းေအးချမ်းြကပါေစ။ ။ လူအချင်းချင်း နှိပ်စက်ြခင်း ကင်းေဝးြကပါေစ။
တို့ေမတ္တာစွမ်း ကမ္ဘာလွှမ်းေအးချမ်းြကပါေစ။ ။ ရဟန်းသံဃာေတာ်ေတွ လမ်းေလျှာက် ေမတ္တာပို့သံေတွက ဘဝဂ်ကို ညံေနပါေရာ့လား။ မဲနက်ြပာနှမ်းေနသည့် ကတ္တရာလမ်းမကျယ်သည် ေရွှဝါေရာင် ဖန်ေရသကင်္န်းတို့ြဖင့် ြခံုလွှမ်းစီးေမျာ ေနပါပေကာ။ ကိုကို့ဆီ ဖုန်းဆက်ဖို့သတိရလာသည်။ ကိုကို ဂျာနယ်တိုက်က ဖုန်းေတွက လိုင်းပူးေနတာေတွနဲ့ချည်း ြကံုေနရ၏။ ေနာက်ဆံုးေတာ့ ေမေမ့ကို သမီး ေကျာင်းသွားြကိုေပးဖို့ေြပာလိုက်ြပီး ကိုကို ေစာေစာ ြပန်ေရာက်မှာပါေစလို့ စိတ်ဒံုးဒံုး ချရင်း။
ကိုကို အခါတိုင်းထက် ေတာ်ေတာ်ေနာက်ကျြပီးမှ ြပန်ေရာက်လာသည်။ ကိုကို့မျက်နှာကို ဖတ်ရတာ အဓိပါယ်ဖွင့်ဆိုရ ခက်ေနသလိုပဲ။ ကိုကို စားလို့မေကာင်းလို့လား၊ ကိုကို ြကိုက်တဲ့ ဝက်ပုန်းရည်ေလ။
ညီမေလး မျက်လံုးေတွကို ေငးရီြကည့်ေနသည့် ကိုကိုရင်ကို ထိုးခွဲေနမိေလသလား။ ခွင့်လွှတ်ပါကိုကို။
“ ကိုကို ဘာဆက်လုပ်မလဲ”။ “ ေစာပါေသးတယ်ကွယ်”။ ေမေမ့ ေြကးစည်ထုသံ၊ အမျှေဝသံေလးေတွက ကိုကို ထမင်းဝိုင်းက ထသွားသည့်အထိ လွင့်ေဝလှုပ်ခတ်ေနေပါ့။
x x x x x x x
လူအချင်းချင်း နှိပ်စက်ြခင်း ကင်းေဝးြကပါေစ။ တို့ေမတ္တာစွမ်း ကမ္ဘာလွှမ်း ေအးချမ်းြကပါေစ။ ။
လူအချင်းချင်း နှိပ်စက်ြခင်း ကင်းေဝးြကပါေစ။ တို့ေမတ္တာစွမ်း ကမ္ဘာလွှမ်းေအးချမ်းြကပါေစ။ ။
သမီးကို ချီပိုးေချာ့ြမူေနရင်းက ညီမေလးကို လှမ်းြကည့်တဲ့ ကိုကို့ကို နားလည်သူပါကိုကိုလို့ ေြပာမထွက်။ သမီးကို ဆွဲယူေပွ့ဖက်ရင်း ေလှခါးတထစ်ချင်း ဆင်းေလျှာက်သွားသည့်
ကိုကို့ေကျာြပင်ကို ခံစားနားလည်နိုင်စွမ်းအြပည့်ြဖင့်သာ။
မေန့ကညကလိုပဲ ကိုကို ေနာက်ကျြပီးမှ ေရာက်လာသည်။ “ကိုကို ထမင်းခူးရမလား” “ေနပေစေတာ့၊ ကိုကို ကိုသူရတို့နဲ့ အြပင်မှာပဲစားခဲ့တယ်”။ “ ကိုကို လုပ်စရာရှိတာလုပ်ပါကိုကို၊ ညီမေလးတို့ကို ဘာမှမစဉ်းစားနဲ့ေနာ်”၊ စိတ်ထဲရှိသည့် အရိုးသားအသန့်စင်ဆံုးစကားကို ဆိုမိ၏။
“ကလင် ကလင် ကလင် ” “ဟလို အမိန့်ရှိပါ” “ေဟ့ေကာင် ငေထွး ငါ ကိုသူရ” “ေြပာကိုသူရ”
“မနက်ဖန်မနက် မင်းနဲ့စာေရးဆရာမနဲ့ ေရသန့်ဘူးေတွနဲ့ထမင်းဘူးေတွ သယ်ပို့လုပ်၊ မင်းသားလင်မယားနဲ့ကဗျာဆရာေတွက ေြကးသွန်းဘုရားြကီးမှာ အားလံုးစုဆံုဖို့ေြပာြပီးြပီ၊ ဒါပဲကွာ”
သမီးအိပ်ယာမနိုးေသးခင်မှာ ကိုကို ထထွက်သွားသည်။ ဒီေန့တေန့လံုး စိ်တ်ေမာ လူေမာြဖစ်ေနသည်။ ဆုေတာင်းေမတ္တာပို့တဲ့ သံဃာေတာ်ေတွ ရဟန်းငယ်ေလးေတွကို ပစ်ခတ်လူစုခွဲသတဲ့။ မျက်ရည်ယိုဗံုးေတွနဲ့ပစ်ခွင်းသတဲ့။ ေတွ့သမျှ လူေရာရဟန်းေရာ မဲမဲြမင်ရာ ရိုက်နှက်ဖမ်းဆီးေနသတဲ့။ ရန်ကုန်တြမို့လံုး ေသနတ်သံေတွ၊ ေအာင်ဟစ်သံေတွ၊ ေြပးလွှားသံေတွနဲ့ ဖုန်းလွှမ်းေနသတဲ့။ ဝရံတာကို ထွက်ြပီး မိုးေကာင်းကင်ကို ေမာ့ြကည့်လိုက်၏။ မဲမှံုဆိုင်းေဝေနေတာ့သည်။
ညသန်းေခါင်ေကျာ်မှ ကိုကို ြပန်ေရာက်လာသည်။ “ရက်စက်ယုတ်မာတယ်ညီမေလးရာ၊ စကားလံုးကို ရှာမရေတာ့ဘူး” “နားလိုက်ပါကိုကို ညီမေလးတို့ အရာအားလံုးကို ြကိုတင်တွက်ဆထားြပီးသားမို့လား” “ ကလင် ကလင် ကလင်” “ ေြပာပါ ” “ ငါ ကဗျာဆရာ၊ ကိုသူရကို ဆွဲသွားြပီ၊ မင်းသားလင်မယားလဲ ဆွဲသွားြပီတဲ့၊ မင်းလုပ်စရာရှိတာ ဆက်လုပ်ဖို့ြပင် ထားေတာ့”
ကိုကို ဖုန်းကို ချလိုက်ြပီး အိပ်ေမာကျေနသည့် သမီးေလးပါးနုြပင်ကို ငံုနမ်းေနသည်။
အဝတ်ဘီဒိုထဲမှ ကိုကို့အဝတ်အစားတချို့ကို ဆွဲထုတ်လိုက်မိ၏၊ ေသာက်ေဆးတချို့ကို စဉ်းစားြကည့်ေနစဉ် တံခါးေခါက်သံများက ဆူနာမိပင်လယ်လှိုင်းေအာ်သလို ေအာ်မည်ဝင်ေရာက်လာသည်။ ကိုကို၏ လွမ်းေမာဖွယ် နှုတ်ဆက်အြပံုးကို ေခါင်းဆတ်ြပလိုက်သည်။
ဘဝေတာင်တန်းရှည်ေပါ်မှာ စူးနစ်နာကျင်စရာေတွက ကိုကို နဲ့ ညီမေလးတို့အတွက် ေမွးဖွားလာခဲ့သည်ဟုဆိုပါရင် အေကျနပ်ဆံုး ေထွးေပွ့ဖို့ ဝန်မေလးပါကိုကို။
x x x x x x x
လွမ်းလိုက်တာကိုကို။ ကိုကိုေနထိုင်ေကာင်းရဲ့လား။
မိုးကေအးစိမ့်၊ ေလကသုန်ြဖူး၊ အရုဏ်ဦးဆိုေပမယ့် အလင်းေရာင်ပါးပါးလွလွကိုမှ မြမင်ရ။ မိုးေမှာင်ြကီး ကျေနသလိုမျိုးလည်းမဟုတ်၊ အေမှာင်ကျဲကျဲ အလင်းမွဲမွဲလို့ပဲ ဆိုရေချမည်။ မနီးမေဝးရှိ ြမို့ြပအိမ်ယာ တိုက်တာများကို လှမ်းေမျှာ်ြကည့်ေတာ့ ခဲသားစိမ်းေရာင် လှိုင်းထေန၏။ လယ်ကွင်းစိ်မ်းစိမ်းေတွ၊ ေတာင်တန်းညို့ေမှာင်ေမှာင်ေတွ၊ ေတာခင်တန်းနုြပာေရးေရးေတွကို မှန်းေရာ်ြမင်ေယာင်ြကည့်မိသည်။ ြပတင်းတံခါးကို ဖွင့်လိုက်သည့်အခါ မိုးစက် တစက် နှစ်စက်က ပါးြပင်နုရဲရဲကို လာထိမှန်သည်။ ြမို့ြပမှာ ရှားရှားပါးပါး သက်ရင့်ပင်ြကီးေတွလည်း ေပျာက်ဆံုးသွားခဲ့။ ြဖိုဖျက်တိုက်စားသွားခဲ့သည့် မုန်တိုင်းဒဏ်ရာက အကင်းမေသေသး၊ လသာညတိုင်း ကိုကို နှင့် လှမ်းေမျှာ်ြကည့်တတ်သည့် ကံ့ေကာ်ပင်ြကီးနှင့် ကုက္ကိုပင်တန်းြကီးလည်း မရှိေတာ့ြပီ။ ေငးရီြကည့်ေမာမိေနစဉ် ေဆွးေြမ့တသဖွယ် အလွမ်းသီချင်း တပုဒ်က ပဲ့တင်ြပန်လာသလို ရင်ကိုထိမှန် ခံစားရြပန်၏။ အေနာက်ေတာင်မုတ်သံုေလမှာ ပါလာမယ့် အလွမ်းေတွကို ကိုကို မျှေဝခံစားေနေလမလား။ အေဝးမှာ … အေဝးြကီးမှာ … ဟို့ အေဝးြကီးမှာ …။
ကိုကို ေနေကာင်းပါေစ။
(ကိုဇာဂနာနှင့် ညီ ေဇာ်သက်ေထွးသို့)
ေမာင်လွမ်းဏီ
၂၁ ၈ ၀၉
အလွမ်းမုတ်သံု၊ မှံုြပာရီအချစ်ြမစ်၊ စူးနစ်ခဲ့ရ ဘဝေတာင်တန်းရှည်
ေမာင်လွမ်းဏီ
လွမ်းလိုက်တာကိုကို။ ကိုကိုေနထိုင်ေကာင်းရဲ့လား။
မိုးကေအးစိမ့်၊ ေလကသုန်ြဖူး၊ အရုဏ်ဦးဆိုေပမယ့် အလင်းေရာင်ပါးပါးလွလွကိုမှ မြမင်ရ။ မိုးေမှာင်ြကီး ကျေနသလိုမျိုးလည်းမဟုတ်၊ အေမှာင်ကျဲကျဲ အလင်းမွဲမွဲလို့ပဲ ဆိုရေချမည်။ မနီးမေဝးရှိ ြမို့ြပအိမ်ယာ တိုက်တာများကို လှမ်းေမျှာ်ြကည့်ေတာ့ ခဲသားစိမ်းေရာင်လှိုင်းထေန၏။ လယ်ကွင်းစိ်မ်းစိမ်းေတွ၊ ေတာင်တန်းညို့ေမှာင်ေမှာင်ေတွ၊ ေတာခင်တန်းနုြပာေရးေရးေတွကို မှန်းေရာ်ြမင်ေယာင်ြကည့်မိသည်။ ြပတင်းတံခါးကို ဖွင့်လိုက်သည့်အခါ မိုးစက် တစက် နှစ်စက်က ပါးြပင်နုရဲရဲကို လာထိမှန်သည်။ ြမို့ြပမှာ ရှားရှားပါးပါး သက်ရင့်ပင်ြကီးေတွလည်း ေပျာက်ဆံုးသွားခဲ့။ ြဖိုဖျက်တိုက်စားသွားခဲ့သည့် မုန်တိုင်းဒဏ်ရာက အကင်းမေသေသး၊ လသာညတိုင်း ကိုကို နှင့် လှမ်းေမျှာ်ြကည့်တတ်သည့် ကံ့ေကာ်ပင်ြကီးနှင့် ကုက္ကိုပင်တန်းြကီးလည်း မရှိေတာ့ြပီ။ ေငးရီြကည့်ေမာမိေနစဉ် ေဆွးေြမ့တသဖွယ် အလွမ်းသီချင်း တပုဒ်က ပဲ့တင်ြပန်လာသလို ရင်ကိုထိမှန် ခံစားရြပန်၏။ အေနာက်ေတာင်မုတ်သံုေလမှာ ပါလာမယ့် အလွမ်းေတွကို ကိုကို မျှေဝခံစားေနေလမလား။ အေဝးမှာ … အေဝးြကီးမှာ … ဟို့ အေဝးြကီးမှာ …။
ကိုကို ေနေကာင်းပါေစ။
x x x x x x x
“မိုးေအးတယ်ေနာ် ညီမေလး၊ အေနွးထည်ထူထူဝတ် ဟုတ်လား” ကိုကို့ရဲ့ ပူပူပန်ပန် စကားသံက ရင်ထဲကို စိမ့်ဆင်းသွားခဲ့သည်။ “ဒီတရက် နှစ်ရက် မုတ်သံုေလအားေကာင်းမယ်လို့ သတင်းေြကညာထားတယ်ေနာ်”။ “ဟုတ် ကိုကို၊ ကိုကို ေကာ်ဖီေသာက်ဦးမလား“။ “ေဒါက်” “ေဒါက်” “ေဒါက်” တံခါးေခါက်သံြကား၍ တံခါးသွားဖွင့်သည့် ကိုကို့ကို တီဗွီြကည့်ေနရင်းမှ လှမ်းြကည့်လိုက်မိသည်။
သူစိမ်း ၅ ေယာက် တိုက်ခန်းထဲကို ခပ်ေသာ့သာ့ ဝင်လာြကြပီး တခန်းလံုး ဟိုလှန်သည်ေလှာ ရှာြက ေဖွြကသည်။ ေရအိမ်သာထဲကိုေတာင် ေြမလှန်ရှာေနတာကို ြကည့်ြပီး ခါးသီးရွံရှာဖို့ေကာင်းလိုက်တာလို့ ခံြပင်းေနမိ၏။ တေယာက်က ကိုကို့ လက်ကိုင်ဖုန်းကို လွယ်အိပ်ထဲေကာက်ထည့်ြပီး “ကဲ ခနလိုက်ခဲ့ ပါအံုး”။ ေလှကားေပါ်က ဆင်းသက်သွားြကတဲ့ တခွပ်ခွပ် တရှပ်ရှပ် ဖိနပ်သံများ။ ကားစက်နှိုးသံများ၊ ကားေမာင်းထွက်သွားသံများ တိတ်ဆိတ်သွားေတာ့မှပင် ကိုကို့ကို ဘာမှ မြပင်ဆင်ေပးလိုက်ရတာ၊ နှုတ်မဆက်လိုက်ရတာ၊ ဘာမှမေမးြမန်းလိုက်ရတာေတွကို စဉ်းစားမိရင်း ကိုယ့်ကိုကိုယ် ေဝခွဲမရြဖစ်ေနမိသည်။ ေမာပန်းနွမ်းလျစွာြဖင့် အိပ်ယာထက်တွင် လဲေလျာင်းေခွချလိုက်၏။
ကိုယ်ကိုေစာင်းငဲ့ြပီး ကိုကို့အလုပ်စားပွဲေလးကို လှမ်းြကည့်လိုက်မိ၏။ ကစဉ့်ကလျား ြပန့်ကျဲလွင့်ကျေနသည့် ဒီတပတ်ဂျာနယ်အတွက် ကိုကို ြပင်ဆင်ေနသည့် ေရးလက်စ စာမူြကမ်းများ၊ ဓာတ်ပံုများ၊ ပွင့်လျက်သား ကွန်ြပူတာ။ ကိုကိုနဲ့အတူ တွဲရိုက်ထားတဲ့ဓာတ်ပံုေလး။ ငုတ်တုတ် ထ ထိုင်မိြပန်သည်။ အေရးြကီးတာက… အေရးြကီးတယ် … ဒါအေရးြကီးဆံုးကိစ္စပဲ။ ဝမ်းဗိုက်ကို လက်ြဖင့်အသာအယာ ပွတ်သပ်ရင်း ကိုကို့ကို ေြပာြပချင်တဲ့ စိတ်က ြပင်းြပင်းရှရှ နှိုးဆွေနသလိုပဲ၊ ေရှ့အပတ်ဆို ၆ လြပည့်ေတာ့မှာ။
x x x x x x x
ကိုကို ဘယ်ေရာက်ေနလဲ။ သူစိမ်းေတွလက်ထဲမှာ ဘယ်လိုထိခိုက်ေြကကွဲမှုေတွ ြကံုေနရမလဲ။ ကိုကို မရှိကတည်းက တိုက်ခန်းမှာ လာေနေပးရှာသည့် ေမေမ့ကိုလည်း ကိုကိုနဲ့ပတ်သက်တာေတွ ေြပာမြပချင်။ တလပင်ေကျာ်ြပီေလ။ ကိုကို နှစ်ရှည် ေနခဲ့ထိုင်ခဲ့တဲ့ အရပ်ေဒသ တခုခု၊ တြမို့ြမို့ တနယ်နယ်၊ အခန်းကျဉ်း တခန်းခန်းမှာေတာ့ အလွမ်းေတွ အမှတ်ရစရာေတွ ေအာက်ေမ့မှုေတွနဲ့ ေလးလံ အထီးကျန်ေနမှာ အေသအချာပါပဲ။ ဘဝမှာ မေမျှာ်လင့်တာေတွ ြဖစ်လာတတ်သလို ေမျှာ်လင့်ထားတာေတွကလည်း ေစာလျင်စွာ သို့မဟုတ်ေနာက်အကျြကီးကျြပီးမှလည်း
ေရာက်လာတတ်တာပဲ မဟုတ်လား။ ကိုကိုက ယံုြကည်တာကို ေမျှာ်လင့်ချက် ချိန်ခွင်လျာတဖက်ေစာင်းနဲ့ဘဝကိုေြဖာင့်တန်းတဲ့ ြမားတစင်းြဖစ်ေအာင်
ပစ်ခတ်ေနသူေလ။ ကိုကိုက တိမ်တိုက်တခုလိုေဆာက်တည်ရာမဲ့
လွင့်ေမျာလူးလိမ့်ေနတာမှမဟုတ်တာ။ ြကံုရာ ေြမသားမှာလည်း ရွက်ကျပင်ေပါက်လို ကျင့်သားမကျသူ။ ပံုစံခွက်ထဲမှာ ေနသားထိုင်သားကျရမှာထက် သစ်တပင်လို ရှင်သန်ခွင့်မရမှာကို အစိုးရိမ်ြကီး စိုးရိမ် ေြကာင့်ြကတတ်သူြဖစ်ေလေတာ့ ကိုကို့အနားမှာ စာနာနားလည်စိတ်နဲ့ စိတ်အနာေတွကို ေြဖရာေြပေြကာင်း နားခိုေမှးေလျာင်းေနခွင့်ကိုပဲ ေတာင်းဆိုေနခဲ့တာပါေလ။ အိပ်မေပျာ်ဘူး။ အိပ်လို့မရဘူး။ သို့ေပမယ့် အိပ်ရမည်။ အိပ်မက်ထဲမှာ ကိုကိုနဲ့ဆံုနိုင် ေတွ့နိုင်သည်၊ ဆိုးရွားထိတ်လန့်ဖွယ်ေကာင်းသည့် အိပ်မက်ြဖစ်ပါေစ အေကျနပ်ဆံုး မက်ပစ်လိုက်ပါမည်။
x x x x x x x
ညက အိပ်ရာဝင် ေနာက်ကျလို့လားမသိ။ ၈ နာရီေကျာ်မှပင် အိပ်ရာက နိုးသည်။“ရက်ပိုင်းပဲ လိုေတာ့တယ်ေနာ်။ ကျန်းမာေရးဂရုစိုက်ပါ။ လမ်းမှန်မှန်ေလျှာက်ပါ။ ေဆးပံုမှန်စားပါ။ စိတ်ညစ်စရာေတွ မေတွးနဲ့”တဲ့။ ကိုကို့မိတ်ေဆွ ဆရာဝန်စာေရးဆရာက ညွှန်ြကားချက်များ ရွတ်ဖတ်သည်။ ဒီအချိန်ဟာ ကိုကို ရှိသင့်တဲ့အချိန်ေပါ့။ ကိုကို့ လက်ေမာင်းကို တင်းတင်းရစ်ရစ်ဆုပ်၊ ကိုကို့ပုခံုးသားေပါ် မှီတွယ်ခိုေမှးြပီး မရှိေတာ့တဲ့ ကံ့ေကာ်ပင်ြကီးရှိခဲ့တဲ့ ေနရာကို လမ်းေလျှာက်ရရင် ေကာင်းမှာပဲ။
ေဟာင်းြမင်းေဆွးေြမ့ခဲ့ြပီြဖစ်တဲ့ ကိုကို့ရဲ့ ဒဏ်ရာ အနာတရရက်များအေြကာင်းပဲေြပာေြပာ၊ သစ်လွင်ေတာက်ပတဲ့ ေရွှေရာင်ေတာင်ပံခတ်သံများအေြကာင်းကိုပဲ ေြပာေြပာ။ အနာဂတ်စိတ်ကူးကမ္ဘာအေြကာင်း ေြပာေြပာ၊ ေြပာေနာ်ကိုကို။ တိုးညှင်းချမ်းေြမ့သည့် စကားေရစီးသံေတွ ချိုလွင်ပျံသန်း စီးေမျာေနမှာပါ။
“သမီး မွန်းလွဲေနြပီေလ၊ ထမင်းစားြပီးရင် ေဆးေသာက် ဟုတ်လား” ေမေမြပင်ဆင်ေပးတဲ့ ထမင်းဝိုင်းကို ေငးေငးရီရီနဲ့ ြကည့်မိရင်း ကိုကို ြကိုက်နှစ်သစ်တတ်သည့် ဟင်းလျာေလးများကို ေတွေတွေဝေဝ စဉ်းစားေနမိြပန်တယ်ေလ။ “ကလင်” “ကလင်” “ကလင်”။ “ …….. အိမ်ကပါလားခင်ဗျာ” “ ဟုတ် ဟုတ် ပါတယ်”။ မတုန်လှုပ်ေပမယ့် ရင်ခုန်လှိုက်ေမာမိတာေတာ့ ဝန်ခံပါတယ်ကိုကို။
“ဒီကေန့မနက်ပိုင်း အင်းစိန်အကျဉ်းခံုရံုးကေန ေသဒဏ်စီရင်ချမှတ်လိုက်တဲ့အေြကာင်း အေြကာင်းြကားတာပါ”။ “ရှင် … ဘုရားေရ … ေမေမ ” ။ ြပိုလဲယိမ်းယိုင်သွားသည့် ခန္တာကိုယ်ကို ထိန်းမတ်ရင်း အိုးထိမ်းစက်နှယ် သွက်သွက်ခါ ချာလည်ရမ်းသွားသည့် နှလံုးသားရပ်ဝှမ်းတြပင်လံုး တုန်ရီေမာဟိုက်ေနေတာ့၏။ “ သမီး … သမီးေလး … သတိထားေနာ်၊ ငိုချင်ရင် ငိုချပစ်လိုက်ပါသမီးရယ်”။
စို့နင့်မွန်းကျပ်မှုေြကာင့်ေပပဲလား၊ ငိုလို့မရဘူးကိုကို။ ေြကကွဲစိတ်က တလိမ့်လိမ့် ြပိုဆင်းလာသည်။ ေြကကွဲစိတ်က နရီစည်းမဲ့ တွန်းပို့ေနေရာ့သလား။ မျက်ရည်စီးေြကာင်းများက ပါးေပါ်မှာ နာကျင်ေြကကွဲစိတ်ကို ထုဆစ် လိုက်သလိုပါပဲ။ အာဃာတ အမုန်း ပဋိပက္ခေတွက စစ်ပွဲေတွ ြကိုးစင်ေတွနဲ့ အကျဉ်းနံရံေတွကို ပိုမိုြပီး အကျည်းမတန်ေစေတာ့ဘူးတဲ့လား။ မည်သို့ပင်ရှိပါေစေတာ့ကိုကို။ သန့်စင် ရိုးသားတဲ့၊ မှံုြပာရီ မှိုင်းေဝလဲ့ေနတဲ့ အချစ်ြမစ်တစင်းက စီးဆင်းြမဲစီးဆင်းေနမည်ဆိုတာ ကိုကို ယံုြကည်စူးနစ် ပါေစေတာ့လို့ ဆုေတာင်းယံုကလွဲြပီး။
x x x x x x x
သမီးကို ေမွးေတာ့ ကိုကို အနားမှာ မရှိနိုင်ခဲ့။ ကိုကို့ကို ေတွ့ဆံုခွင့်ဆိုတာ လေရာင်ကို ေစာင့်စားေမျှာ်ကိုး
ေနရသည့် နရသိန်ဇရာညများပါပဲ။ သံုးရာသီ သံုးြကိမ်ေြပာင်းေပမယ့် ကိုကို့ကို ေတွ့ခွင့်ရခဲ့တာ ၅ ြကိမ်ထက်မပိုခဲ့။ ေအးစက်တင်းခဲေနတဲ့ ကိုကို့မျက်ဝန်းထဲမှာ သမီးကိုဖတ်ြကားေနေပမယ့်
မျက်ရည်နဲ့မေချာ့ြမှူခဲ့။ ေမျှာ်လင့်ချက်ေတွ၊ ယံုြကည်စိတ်ေတွ၊ ပိုင်စိုးလိုစိတ်ေတွက လမ်းတခုကို
ရှာေဖွေတွ့ရှိသလိုမျိုးပါကိုကို။ ေစာင့်ြကိုြခင်းကို ေစာင့်ြကိုြခင်းသည်သာ သစ္စာတရားရဲ့ အနက်ရှိုင်းဆံုး သေကင်္တဆိုတာ အြကွင်းမဲ့ယံုကိုယံုတာ။ ဘဝမှာ မေမျှာ်လင့်တာေတွ ြဖစ်လာတတ်သလို ေမျှာ်လင့်ထား တာေတွကလည်း ေစာလျင်စွာ သို့မဟုတ် ေနာက်အကျြကီးကျြပီးမှလည်း ေရာက်လာတတ်တာပဲ မဟုတ်လားလို့ ကိုကို့ကို ေြပာြပခဲ့ဘူးတယ်မို့လား။
“ဟယ် … ကိုကို၊ ဘာလို့ြကို အေြကာင်းမြကားတာလဲဟင်”။ ကိုကို့ရင်ခွင်ထဲအတင်းေြပးဝင် ဖက်တွယ်ထားမိသည်။ ၃ နှစ်ေကျာ် ခိုေအာင်းေနခဲ့သည့် မျက်ရည်များက တာကျိုးသလို ကိုကို့ရင်ထဲသို့ သွန်ချေနမိ၏။ “သမီးေလးေရာ”။ “ေကျာင်းသွားတယ်ေလ၊ ြပန်လာခါနီးြပီ၊ ေမေမ သွားြကိုေနတယ်”။
“ကိုကိုလည်းမထင်ထားတဲ့၊ မေမျှာ်လင့်ထားတဲ့အြဖစ်ပါကွယ်၊ ဒီမနက်မှာ ေခါ်ြပီး သူတို့ေြပာချင်ရာေြပာြပီး ြပန်လွှတ်လိုက်တာပဲ၊ ကိုကိုလည်း နားမလည်နိုင်သလို ရင်လည်းမရှင်းဘူးကွာ”။ “ကိုကို ဘယ်လိုထင်လဲဟင်”
”အမှန်တရားက ြကိုးစင်ေတွကို ြဖိုချပစ်နိုင်လို့ေပါ့ကွယ်”။ “ေဟာ သမီးတို့ြပန်လာြပီကိုကို”။ “ လာပါအံုး သမီးေလးရယ်၊ ေဖ့ေဖ့ကို မှတ်မိလားဟင်”။ မစိမ်းေသာ်လည်း မရင်းချာသည့် အြကည့်ဝိုင်းဝိုင်းြဖင့်
သူ့အေဖကို သမီးြကည့်ေနတာ နင့်ကနဲ ခံစားရမိ၏။ “ကိုကို ဘာဆက်လုပ်မလဲ”။ ကိုကိုက ပက်ကနဲ သမီးပါးြပင်ကို နမ်းရှံု့လိုက်သည်။ “ ကိုကို ဘာဆို ဘာမှ ေြပာင်းလဲသွားမှာ မဟုတ်သလို ဘာအရာကမှလည်း ေြပာင်းလဲေအာင်လုပ်မရပါဘူးကွယ်”။
ကိုကို့အြပံုးမှာ သိုက်မင်ငှက်တေကာင်၏ ေတးသံြဖင့် စွတ်စိုေနေတာ့သည်။
x x x x x x x
“ေဟ့ေကာင် အိမ်ြပန်ေရာက်ေနတာ ၆ လေကျာ်ြပီ၊ ဖုန်းချည်းဆက်မေနနဲ့အံုး၊ ငါအလုပ်ရှိေနတယ်”။ “ ၁၀ ကား စာချုပ်ရထားတယ်၊ ၅ ကား မင်း ဇာတ်ညွှန်းေရး၊ ဒါပဲ မင်း ဇာတ်ေတွ လာယူ၊ ပိုက်ဆံလည်း ြကိုထုတ်ချင်ထုတ် ဟုတ်ြပီလား”
--------------------------------------
“ရဲေဘာ်ြကီး ဘာမှ စိတ်ဓာတ်ပျက်ြပားမေနနဲ့၊ အရင်ကိစ္စေတွ ေနာက်မှရှင်းမယ်၊ ဂျာနယ်အသစ်တေစာင်လုပ်မယ်၊ မင်း စားပွဲ မင်းြပန်ထိုင်”
---------------------------------------
“ ငါ ကိုကိုဦး အလုပ်ေတွ ြပန်လုပ်၊ သားအမိနှစ်ေယာက်အတွက်လည်း အချိန်ေပး၊ ြကံုရင် ငါလည်း ရန်ကုန် ဆင်းလာခဲ့မယ်”။
---------------------------------------
“ ၃ နှစ်သက်တမ်းမှာ ကိုယ်တို့ဂျာနယ်က ေစာင်ေရ တက်လာတာ ေစတနာမှန်လို့ေပါ့ ရဲေဘာ်ြကီးရာ၊ မင်း ယံုြကည်တာ မင်းဆက်လုပ်စမ်းပါ၊ တို့ြမဲထားဖို့က အဓိက ေသာ့ချက်”။
--------------------------------------
“သမီး ၇ နှစ်ြပည့် ေမွးေန့ေလး လုပ်ချင်တယ် ကိုကို”။
သမီးေမွးေန့မှာ ကိုကိုနှင့်သမီး ေပျာ်ရွှင်ြကည်နူးေနမှုများကို ေတွ့ရြမင်ရေတာ့ ဆံုးရှံုးခဲ့ရသည့်နှစ်ကာလများကို နှေမျာတသ မဆံုးြဖစ်ရြပန်။ ညီမေလး ေပျာ်ပါတယ်ကိုကို။ ဒီအေပျာ်ေလးေတွက ြကာရှည်ြကာေမျာ ခံနိုင်ပါေစ။ မိသားစုအိပ်မက်များက ညီမေလးတို့၏ ချမ်းေြမ့ေအးနုသည့် လမင်းအိမ်ေလးြဖစ်လိုက်ပါေတာ့။
x x x x x x x
လူအချင်းချင်း နှိပ်စက်ြခင်း ကင်းေဝးြကပါေစ။ တို့ေမတ္တာစွမ်း ကမ္ဘာလွှမ်းေအးချမ်းြကပါေစ။ ပဲ့တင်ထပ်ေနတဲ့ ဆုေတာင်းေမတ္တာပို့သံေတွက ဘယ်ရပ်ဌာနီက လွင့်ပျံလာမှန်းမသိဘူး။ တိုက်ခန်းနံရံေတွကို ပဲ့တင်တုန်ခါေနေတာ့သည်။ ကိုကိုလည်း ြပန်မေရာက်ေသးဘူး။ နီးနီးေလးပဲ၊ တကယ့်နီးနီးေလး။ ပီပီသသ ကျယ်ကျယ်ေလာင်ေလာင် ြကားေနရတာပဲ။ ေမေမေရ . . . ဝရံတာကို ေြပးထွက်ြပီး လမ်းမကို ငံု့ြကည့် လိုက်တဲ့အခါ။ လူအချင်းချင်း နှိပ်စက်ြခင်း ကင်းေဝးြကပါေစ။
တို့ေမတ္တာစွမ်း ကမ္ဘာလွှမ်းေအးချမ်းြကပါေစ။ ။ လူအချင်းချင်း နှိပ်စက်ြခင်း ကင်းေဝးြကပါေစ။
တို့ေမတ္တာစွမ်း ကမ္ဘာလွှမ်းေအးချမ်းြကပါေစ။ ။ လူအချင်းချင်း နှိပ်စက်ြခင်း ကင်းေဝးြကပါေစ။
တို့ေမတ္တာစွမ်း ကမ္ဘာလွှမ်းေအးချမ်းြကပါေစ။ ။ ရဟန်းသံဃာေတာ်ေတွ လမ်းေလျှာက် ေမတ္တာပို့သံေတွက ဘဝဂ်ကို ညံေနပါေရာ့လား။ မဲနက်ြပာနှမ်းေနသည့် ကတ္တရာလမ်းမကျယ်သည် ေရွှဝါေရာင် ဖန်ေရသကင်္န်းတို့ြဖင့် ြခံုလွှမ်းစီးေမျာ ေနပါပေကာ။ ကိုကို့ဆီ ဖုန်းဆက်ဖို့သတိရလာသည်။ ကိုကို ဂျာနယ်တိုက်က ဖုန်းေတွက လိုင်းပူးေနတာေတွနဲ့ချည်း ြကံုေနရ၏။ ေနာက်ဆံုးေတာ့ ေမေမ့ကို သမီး ေကျာင်းသွားြကိုေပးဖို့ေြပာလိုက်ြပီး ကိုကို ေစာေစာ ြပန်ေရာက်မှာပါေစလို့ စိတ်ဒံုးဒံုး ချရင်း။
ကိုကို အခါတိုင်းထက် ေတာ်ေတာ်ေနာက်ကျြပီးမှ ြပန်ေရာက်လာသည်။ ကိုကို့မျက်နှာကို ဖတ်ရတာ အဓိပါယ်ဖွင့်ဆိုရ ခက်ေနသလိုပဲ။ ကိုကို စားလို့မေကာင်းလို့လား၊ ကိုကို ြကိုက်တဲ့ ဝက်ပုန်းရည်ေလ။
ညီမေလး မျက်လံုးေတွကို ေငးရီြကည့်ေနသည့် ကိုကိုရင်ကို ထိုးခွဲေနမိေလသလား။ ခွင့်လွှတ်ပါကိုကို။
“ ကိုကို ဘာဆက်လုပ်မလဲ”။ “ ေစာပါေသးတယ်ကွယ်”။ ေမေမ့ ေြကးစည်ထုသံ၊ အမျှေဝသံေလးေတွက ကိုကို ထမင်းဝိုင်းက ထသွားသည့်အထိ လွင့်ေဝလှုပ်ခတ်ေနေပါ့။
x x x x x x x
လူအချင်းချင်း နှိပ်စက်ြခင်း ကင်းေဝးြကပါေစ။ တို့ေမတ္တာစွမ်း ကမ္ဘာလွှမ်း ေအးချမ်းြကပါေစ။ ။
လူအချင်းချင်း နှိပ်စက်ြခင်း ကင်းေဝးြကပါေစ။ တို့ေမတ္တာစွမ်း ကမ္ဘာလွှမ်းေအးချမ်းြကပါေစ။ ။
သမီးကို ချီပိုးေချာ့ြမူေနရင်းက ညီမေလးကို လှမ်းြကည့်တဲ့ ကိုကို့ကို နားလည်သူပါကိုကိုလို့ ေြပာမထွက်။ သမီးကို ဆွဲယူေပွ့ဖက်ရင်း ေလှခါးတထစ်ချင်း ဆင်းေလျှာက်သွားသည့်
ကိုကို့ေကျာြပင်ကို ခံစားနားလည်နိုင်စွမ်းအြပည့်ြဖင့်သာ။
မေန့ကညကလိုပဲ ကိုကို ေနာက်ကျြပီးမှ ေရာက်လာသည်။ “ကိုကို ထမင်းခူးရမလား” “ေနပေစေတာ့၊ ကိုကို ကိုသူရတို့နဲ့ အြပင်မှာပဲစားခဲ့တယ်”။ “ ကိုကို လုပ်စရာရှိတာလုပ်ပါကိုကို၊ ညီမေလးတို့ကို ဘာမှမစဉ်းစားနဲ့ေနာ်”၊ စိတ်ထဲရှိသည့် အရိုးသားအသန့်စင်ဆံုးစကားကို ဆိုမိ၏။
“ကလင် ကလင် ကလင် ” “ဟလို အမိန့်ရှိပါ” “ေဟ့ေကာင် ငေထွး ငါ ကိုသူရ” “ေြပာကိုသူရ”
“မနက်ဖန်မနက် မင်းနဲ့စာေရးဆရာမနဲ့ ေရသန့်ဘူးေတွနဲ့ထမင်းဘူးေတွ သယ်ပို့လုပ်၊ မင်းသားလင်မယားနဲ့ကဗျာဆရာေတွက ေြကးသွန်းဘုရားြကီးမှာ အားလံုးစုဆံုဖို့ေြပာြပီးြပီ၊ ဒါပဲကွာ”
သမီးအိပ်ယာမနိုးေသးခင်မှာ ကိုကို ထထွက်သွားသည်။ ဒီေန့တေန့လံုး စိ်တ်ေမာ လူေမာြဖစ်ေနသည်။ ဆုေတာင်းေမတ္တာပို့တဲ့ သံဃာေတာ်ေတွ ရဟန်းငယ်ေလးေတွကို ပစ်ခတ်လူစုခွဲသတဲ့။ မျက်ရည်ယိုဗံုးေတွနဲ့ပစ်ခွင်းသတဲ့။ ေတွ့သမျှ လူေရာရဟန်းေရာ မဲမဲြမင်ရာ ရိုက်နှက်ဖမ်းဆီးေနသတဲ့။ ရန်ကုန်တြမို့လံုး ေသနတ်သံေတွ၊ ေအာင်ဟစ်သံေတွ၊ ေြပးလွှားသံေတွနဲ့ ဖုန်းလွှမ်းေနသတဲ့။ ဝရံတာကို ထွက်ြပီး မိုးေကာင်းကင်ကို ေမာ့ြကည့်လိုက်၏။ မဲမှံုဆိုင်းေဝေနေတာ့သည်။
ညသန်းေခါင်ေကျာ်မှ ကိုကို ြပန်ေရာက်လာသည်။ “ရက်စက်ယုတ်မာတယ်ညီမေလးရာ၊ စကားလံုးကို ရှာမရေတာ့ဘူး” “နားလိုက်ပါကိုကို ညီမေလးတို့ အရာအားလံုးကို ြကိုတင်တွက်ဆထားြပီးသားမို့လား” “ ကလင် ကလင် ကလင်” “ ေြပာပါ ” “ ငါ ကဗျာဆရာ၊ ကိုသူရကို ဆွဲသွားြပီ၊ မင်းသားလင်မယားလဲ ဆွဲသွားြပီတဲ့၊ မင်းလုပ်စရာရှိတာ ဆက်လုပ်ဖို့ြပင် ထားေတာ့”
ကိုကို ဖုန်းကို ချလိုက်ြပီး အိပ်ေမာကျေနသည့် သမီးေလးပါးနုြပင်ကို ငံုနမ်းေနသည်။
အဝတ်ဘီဒိုထဲမှ ကိုကို့အဝတ်အစားတချို့ကို ဆွဲထုတ်လိုက်မိ၏၊ ေသာက်ေဆးတချို့ကို စဉ်းစားြကည့်ေနစဉ် တံခါးေခါက်သံများက ဆူနာမိပင်လယ်လှိုင်းေအာ်သလို ေအာ်မည်ဝင်ေရာက်လာသည်။ ကိုကို၏ လွမ်းေမာဖွယ် နှုတ်ဆက်အြပံုးကို ေခါင်းဆတ်ြပလိုက်သည်။
ဘဝေတာင်တန်းရှည်ေပါ်မှာ စူးနစ်နာကျင်စရာေတွက ကိုကို နဲ့ ညီမေလးတို့အတွက် ေမွးဖွားလာခဲ့သည်ဟုဆိုပါရင် အေကျနပ်ဆံုး ေထွးေပွ့ဖို့ ဝန်မေလးပါကိုကို။
x x x x x x x
လွမ်းလိုက်တာကိုကို။ ကိုကိုေနထိုင်ေကာင်းရဲ့လား။
မိုးကေအးစိမ့်၊ ေလကသုန်ြဖူး၊ အရုဏ်ဦးဆိုေပမယ့် အလင်းေရာင်ပါးပါးလွလွကိုမှ မြမင်ရ။ မိုးေမှာင်ြကီး ကျေနသလိုမျိုးလည်းမဟုတ်၊ အေမှာင်ကျဲကျဲ အလင်းမွဲမွဲလို့ပဲ ဆိုရေချမည်။ မနီးမေဝးရှိ ြမို့ြပအိမ်ယာ တိုက်တာများကို လှမ်းေမျှာ်ြကည့်ေတာ့ ခဲသားစိမ်းေရာင် လှိုင်းထေန၏။ လယ်ကွင်းစိ်မ်းစိမ်းေတွ၊ ေတာင်တန်းညို့ေမှာင်ေမှာင်ေတွ၊ ေတာခင်တန်းနုြပာေရးေရးေတွကို မှန်းေရာ်ြမင်ေယာင်ြကည့်မိသည်။ ြပတင်းတံခါးကို ဖွင့်လိုက်သည့်အခါ မိုးစက် တစက် နှစ်စက်က ပါးြပင်နုရဲရဲကို လာထိမှန်သည်။ ြမို့ြပမှာ ရှားရှားပါးပါး သက်ရင့်ပင်ြကီးေတွလည်း ေပျာက်ဆံုးသွားခဲ့။ ြဖိုဖျက်တိုက်စားသွားခဲ့သည့် မုန်တိုင်းဒဏ်ရာက အကင်းမေသေသး၊ လသာညတိုင်း ကိုကို နှင့် လှမ်းေမျှာ်ြကည့်တတ်သည့် ကံ့ေကာ်ပင်ြကီးနှင့် ကုက္ကိုပင်တန်းြကီးလည်း မရှိေတာ့ြပီ။ ေငးရီြကည့်ေမာမိေနစဉ် ေဆွးေြမ့တသဖွယ် အလွမ်းသီချင်း တပုဒ်က ပဲ့တင်ြပန်လာသလို ရင်ကိုထိမှန် ခံစားရြပန်၏။ အေနာက်ေတာင်မုတ်သံုေလမှာ ပါလာမယ့် အလွမ်းေတွကို ကိုကို မျှေဝခံစားေနေလမလား။ အေဝးမှာ … အေဝးြကီးမှာ … ဟို့ အေဝးြကီးမှာ …။
ကိုကို ေနေကာင်းပါေစ။
(ကိုဇာဂနာနှင့် ညီ ေဇာ်သက်ေထွးသို့)
ေမာင်လွမ်းဏီ
၂၁ ၈ ၀၉
ေမာင်လွမ်းဏီ
လွမ်းလိုက်တာကိုကို။ ကိုကိုေနထိုင်ေကာင်းရဲ့လား။
မိုးကေအးစိမ့်၊ ေလကသုန်ြဖူး၊ အရုဏ်ဦးဆိုေပမယ့် အလင်းေရာင်ပါးပါးလွလွကိုမှ မြမင်ရ။ မိုးေမှာင်ြကီး ကျေနသလိုမျိုးလည်းမဟုတ်၊ အေမှာင်ကျဲကျဲ အလင်းမွဲမွဲလို့ပဲ ဆိုရေချမည်။ မနီးမေဝးရှိ ြမို့ြပအိမ်ယာ တိုက်တာများကို လှမ်းေမျှာ်ြကည့်ေတာ့ ခဲသားစိမ်းေရာင်လှိုင်းထေန၏။ လယ်ကွင်းစိ်မ်းစိမ်းေတွ၊ ေတာင်တန်းညို့ေမှာင်ေမှာင်ေတွ၊ ေတာခင်တန်းနုြပာေရးေရးေတွကို မှန်းေရာ်ြမင်ေယာင်ြကည့်မိသည်။ ြပတင်းတံခါးကို ဖွင့်လိုက်သည့်အခါ မိုးစက် တစက် နှစ်စက်က ပါးြပင်နုရဲရဲကို လာထိမှန်သည်။ ြမို့ြပမှာ ရှားရှားပါးပါး သက်ရင့်ပင်ြကီးေတွလည်း ေပျာက်ဆံုးသွားခဲ့။ ြဖိုဖျက်တိုက်စားသွားခဲ့သည့် မုန်တိုင်းဒဏ်ရာက အကင်းမေသေသး၊ လသာညတိုင်း ကိုကို နှင့် လှမ်းေမျှာ်ြကည့်တတ်သည့် ကံ့ေကာ်ပင်ြကီးနှင့် ကုက္ကိုပင်တန်းြကီးလည်း မရှိေတာ့ြပီ။ ေငးရီြကည့်ေမာမိေနစဉ် ေဆွးေြမ့တသဖွယ် အလွမ်းသီချင်း တပုဒ်က ပဲ့တင်ြပန်လာသလို ရင်ကိုထိမှန် ခံစားရြပန်၏။ အေနာက်ေတာင်မုတ်သံုေလမှာ ပါလာမယ့် အလွမ်းေတွကို ကိုကို မျှေဝခံစားေနေလမလား။ အေဝးမှာ … အေဝးြကီးမှာ … ဟို့ အေဝးြကီးမှာ …။
ကိုကို ေနေကာင်းပါေစ။
x x x x x x x
“မိုးေအးတယ်ေနာ် ညီမေလး၊ အေနွးထည်ထူထူဝတ် ဟုတ်လား” ကိုကို့ရဲ့ ပူပူပန်ပန် စကားသံက ရင်ထဲကို စိမ့်ဆင်းသွားခဲ့သည်။ “ဒီတရက် နှစ်ရက် မုတ်သံုေလအားေကာင်းမယ်လို့ သတင်းေြကညာထားတယ်ေနာ်”။ “ဟုတ် ကိုကို၊ ကိုကို ေကာ်ဖီေသာက်ဦးမလား“။ “ေဒါက်” “ေဒါက်” “ေဒါက်” တံခါးေခါက်သံြကား၍ တံခါးသွားဖွင့်သည့် ကိုကို့ကို တီဗွီြကည့်ေနရင်းမှ လှမ်းြကည့်လိုက်မိသည်။
သူစိမ်း ၅ ေယာက် တိုက်ခန်းထဲကို ခပ်ေသာ့သာ့ ဝင်လာြကြပီး တခန်းလံုး ဟိုလှန်သည်ေလှာ ရှာြက ေဖွြကသည်။ ေရအိမ်သာထဲကိုေတာင် ေြမလှန်ရှာေနတာကို ြကည့်ြပီး ခါးသီးရွံရှာဖို့ေကာင်းလိုက်တာလို့ ခံြပင်းေနမိ၏။ တေယာက်က ကိုကို့ လက်ကိုင်ဖုန်းကို လွယ်အိပ်ထဲေကာက်ထည့်ြပီး “ကဲ ခနလိုက်ခဲ့ ပါအံုး”။ ေလှကားေပါ်က ဆင်းသက်သွားြကတဲ့ တခွပ်ခွပ် တရှပ်ရှပ် ဖိနပ်သံများ။ ကားစက်နှိုးသံများ၊ ကားေမာင်းထွက်သွားသံများ တိတ်ဆိတ်သွားေတာ့မှပင် ကိုကို့ကို ဘာမှ မြပင်ဆင်ေပးလိုက်ရတာ၊ နှုတ်မဆက်လိုက်ရတာ၊ ဘာမှမေမးြမန်းလိုက်ရတာေတွကို စဉ်းစားမိရင်း ကိုယ့်ကိုကိုယ် ေဝခွဲမရြဖစ်ေနမိသည်။ ေမာပန်းနွမ်းလျစွာြဖင့် အိပ်ယာထက်တွင် လဲေလျာင်းေခွချလိုက်၏။
ကိုယ်ကိုေစာင်းငဲ့ြပီး ကိုကို့အလုပ်စားပွဲေလးကို လှမ်းြကည့်လိုက်မိ၏။ ကစဉ့်ကလျား ြပန့်ကျဲလွင့်ကျေနသည့် ဒီတပတ်ဂျာနယ်အတွက် ကိုကို ြပင်ဆင်ေနသည့် ေရးလက်စ စာမူြကမ်းများ၊ ဓာတ်ပံုများ၊ ပွင့်လျက်သား ကွန်ြပူတာ။ ကိုကိုနဲ့အတူ တွဲရိုက်ထားတဲ့ဓာတ်ပံုေလး။ ငုတ်တုတ် ထ ထိုင်မိြပန်သည်။ အေရးြကီးတာက… အေရးြကီးတယ် … ဒါအေရးြကီးဆံုးကိစ္စပဲ။ ဝမ်းဗိုက်ကို လက်ြဖင့်အသာအယာ ပွတ်သပ်ရင်း ကိုကို့ကို ေြပာြပချင်တဲ့ စိတ်က ြပင်းြပင်းရှရှ နှိုးဆွေနသလိုပဲ၊ ေရှ့အပတ်ဆို ၆ လြပည့်ေတာ့မှာ။
x x x x x x x
ကိုကို ဘယ်ေရာက်ေနလဲ။ သူစိမ်းေတွလက်ထဲမှာ ဘယ်လိုထိခိုက်ေြကကွဲမှုေတွ ြကံုေနရမလဲ။ ကိုကို မရှိကတည်းက တိုက်ခန်းမှာ လာေနေပးရှာသည့် ေမေမ့ကိုလည်း ကိုကိုနဲ့ပတ်သက်တာေတွ ေြပာမြပချင်။ တလပင်ေကျာ်ြပီေလ။ ကိုကို နှစ်ရှည် ေနခဲ့ထိုင်ခဲ့တဲ့ အရပ်ေဒသ တခုခု၊ တြမို့ြမို့ တနယ်နယ်၊ အခန်းကျဉ်း တခန်းခန်းမှာေတာ့ အလွမ်းေတွ အမှတ်ရစရာေတွ ေအာက်ေမ့မှုေတွနဲ့ ေလးလံ အထီးကျန်ေနမှာ အေသအချာပါပဲ။ ဘဝမှာ မေမျှာ်လင့်တာေတွ ြဖစ်လာတတ်သလို ေမျှာ်လင့်ထားတာေတွကလည်း ေစာလျင်စွာ သို့မဟုတ်ေနာက်အကျြကီးကျြပီးမှလည်း ေရာက်လာတတ်တာပဲ မဟုတ်လား။ ကိုကိုက ယံုြကည်တာကို ေမျှာ်လင့်ချက် ချိန်ခွင်လျာတဖက်ေစာင်းနဲ့ဘဝကိုေြဖာင့်တန်းတဲ့ ြမားတစင်းြဖစ်ေအာင် ပစ်ခတ်ေနသူေလ။ ကိုကိုက တိမ်တိုက်တခုလိုေဆာက်တည်ရာမဲ့ လွင့်ေမျာလူးလိမ့်ေနတာမှမဟုတ်တာ။ ြကံုရာ ေြမသားမှာလည်း ရွက်ကျပင်ေပါက်လို ကျင့်သားမကျသူ။ ပံုစံခွက်ထဲမှာ ေနသားထိုင်သားကျရမှာထက် သစ်တပင်လို ရှင်သန်ခွင့်မရမှာကို အစိုးရိမ်ြကီး စိုးရိမ် ေြကာင့်ြကတတ်သူြဖစ်ေလေတာ့ ကိုကို့အနားမှာ စာနာနားလည်စိတ်နဲ့ စိတ်အနာေတွကို ေြဖရာေြပေြကာင်း နားခိုေမှးေလျာင်းေနခွင့်ကိုပဲ ေတာင်းဆိုေနခဲ့တာပါေလ။ အိပ်မေပျာ်ဘူး။ အိပ်လို့မရဘူး။ သို့ေပမယ့် အိပ်ရမည်။ အိပ်မက်ထဲမှာ ကိုကိုနဲ့ဆံုနိုင် ေတွ့နိုင်သည်၊ ဆိုးရွားထိတ်လန့်ဖွယ်ေကာင်းသည့် အိပ်မက်ြဖစ်ပါေစ အေကျနပ်ဆံုး မက်ပစ်လိုက်ပါမည်။
x x x x x x x
ညက အိပ်ရာဝင် ေနာက်ကျလို့လားမသိ။ ၈ နာရီေကျာ်မှပင် အိပ်ရာက နိုးသည်။“ရက်ပိုင်းပဲ လိုေတာ့တယ်ေနာ်။ ကျန်းမာေရးဂရုစိုက်ပါ။ လမ်းမှန်မှန်ေလျှာက်ပါ။ ေဆးပံုမှန်စားပါ။ စိတ်ညစ်စရာေတွ မေတွးနဲ့”တဲ့။ ကိုကို့မိတ်ေဆွ ဆရာဝန်စာေရးဆရာက ညွှန်ြကားချက်များ ရွတ်ဖတ်သည်။ ဒီအချိန်ဟာ ကိုကို ရှိသင့်တဲ့အချိန်ေပါ့။ ကိုကို့ လက်ေမာင်းကို တင်းတင်းရစ်ရစ်ဆုပ်၊ ကိုကို့ပုခံုးသားေပါ် မှီတွယ်ခိုေမှးြပီး မရှိေတာ့တဲ့ ကံ့ေကာ်ပင်ြကီးရှိခဲ့တဲ့ ေနရာကို လမ်းေလျှာက်ရရင် ေကာင်းမှာပဲ။
ေဟာင်းြမင်းေဆွးေြမ့ခဲ့ြပီြဖစ်တဲ့ ကိုကို့ရဲ့ ဒဏ်ရာ အနာတရရက်များအေြကာင်းပဲေြပာေြပာ၊ သစ်လွင်ေတာက်ပတဲ့ ေရွှေရာင်ေတာင်ပံခတ်သံများအေြကာင်းကိုပဲ ေြပာေြပာ။ အနာဂတ်စိတ်ကူးကမ္ဘာအေြကာင်း ေြပာေြပာ၊ ေြပာေနာ်ကိုကို။ တိုးညှင်းချမ်းေြမ့သည့် စကားေရစီးသံေတွ ချိုလွင်ပျံသန်း စီးေမျာေနမှာပါ။
“သမီး မွန်းလွဲေနြပီေလ၊ ထမင်းစားြပီးရင် ေဆးေသာက် ဟုတ်လား” ေမေမြပင်ဆင်ေပးတဲ့ ထမင်းဝိုင်းကို ေငးေငးရီရီနဲ့ ြကည့်မိရင်း ကိုကို ြကိုက်နှစ်သစ်တတ်သည့် ဟင်းလျာေလးများကို ေတွေတွေဝေဝ စဉ်းစားေနမိြပန်တယ်ေလ။ “ကလင်” “ကလင်” “ကလင်”။ “ …….. အိမ်ကပါလားခင်ဗျာ” “ ဟုတ် ဟုတ် ပါတယ်”။ မတုန်လှုပ်ေပမယ့် ရင်ခုန်လှိုက်ေမာမိတာေတာ့ ဝန်ခံပါတယ်ကိုကို။
“ဒီကေန့မနက်ပိုင်း အင်းစိန်အကျဉ်းခံုရံုးကေန ေသဒဏ်စီရင်ချမှတ်လိုက်တဲ့အေြကာင်း အေြကာင်းြကားတာပါ”။ “ရှင် … ဘုရားေရ … ေမေမ ” ။ ြပိုလဲယိမ်းယိုင်သွားသည့် ခန္တာကိုယ်ကို ထိန်းမတ်ရင်း အိုးထိမ်းစက်နှယ် သွက်သွက်ခါ ချာလည်ရမ်းသွားသည့် နှလံုးသားရပ်ဝှမ်းတြပင်လံုး တုန်ရီေမာဟိုက်ေနေတာ့၏။ “ သမီး … သမီးေလး … သတိထားေနာ်၊ ငိုချင်ရင် ငိုချပစ်လိုက်ပါသမီးရယ်”။
စို့နင့်မွန်းကျပ်မှုေြကာင့်ေပပဲလား၊ ငိုလို့မရဘူးကိုကို။ ေြကကွဲစိတ်က တလိမ့်လိမ့် ြပိုဆင်းလာသည်။ ေြကကွဲစိတ်က နရီစည်းမဲ့ တွန်းပို့ေနေရာ့သလား။ မျက်ရည်စီးေြကာင်းများက ပါးေပါ်မှာ နာကျင်ေြကကွဲစိတ်ကို ထုဆစ် လိုက်သလိုပါပဲ။ အာဃာတ အမုန်း ပဋိပက္ခေတွက စစ်ပွဲေတွ ြကိုးစင်ေတွနဲ့ အကျဉ်းနံရံေတွကို ပိုမိုြပီး အကျည်းမတန်ေစေတာ့ဘူးတဲ့လား။ မည်သို့ပင်ရှိပါေစေတာ့ကိုကို။ သန့်စင် ရိုးသားတဲ့၊ မှံုြပာရီ မှိုင်းေဝလဲ့ေနတဲ့ အချစ်ြမစ်တစင်းက စီးဆင်းြမဲစီးဆင်းေနမည်ဆိုတာ ကိုကို ယံုြကည်စူးနစ် ပါေစေတာ့လို့ ဆုေတာင်းယံုကလွဲြပီး။
x x x x x x x
သမီးကို ေမွးေတာ့ ကိုကို အနားမှာ မရှိနိုင်ခဲ့။ ကိုကို့ကို ေတွ့ဆံုခွင့်ဆိုတာ လေရာင်ကို ေစာင့်စားေမျှာ်ကိုး
ေနရသည့် နရသိန်ဇရာညများပါပဲ။ သံုးရာသီ သံုးြကိမ်ေြပာင်းေပမယ့် ကိုကို့ကို ေတွ့ခွင့်ရခဲ့တာ ၅ ြကိမ်ထက်မပိုခဲ့။ ေအးစက်တင်းခဲေနတဲ့ ကိုကို့မျက်ဝန်းထဲမှာ သမီးကိုဖတ်ြကားေနေပမယ့်
မျက်ရည်နဲ့မေချာ့ြမှူခဲ့။ ေမျှာ်လင့်ချက်ေတွ၊ ယံုြကည်စိတ်ေတွ၊ ပိုင်စိုးလိုစိတ်ေတွက လမ်းတခုကို
ရှာေဖွေတွ့ရှိသလိုမျိုးပါကိုကို။ ေစာင့်ြကိုြခင်းကို ေစာင့်ြကိုြခင်းသည်သာ သစ္စာတရားရဲ့ အနက်ရှိုင်းဆံုး သေကင်္တဆိုတာ အြကွင်းမဲ့ယံုကိုယံုတာ။ ဘဝမှာ မေမျှာ်လင့်တာေတွ ြဖစ်လာတတ်သလို ေမျှာ်လင့်ထား တာေတွကလည်း ေစာလျင်စွာ သို့မဟုတ် ေနာက်အကျြကီးကျြပီးမှလည်း ေရာက်လာတတ်တာပဲ မဟုတ်လားလို့ ကိုကို့ကို ေြပာြပခဲ့ဘူးတယ်မို့လား။
“ဟယ် … ကိုကို၊ ဘာလို့ြကို အေြကာင်းမြကားတာလဲဟင်”။ ကိုကို့ရင်ခွင်ထဲအတင်းေြပးဝင် ဖက်တွယ်ထားမိသည်။ ၃ နှစ်ေကျာ် ခိုေအာင်းေနခဲ့သည့် မျက်ရည်များက တာကျိုးသလို ကိုကို့ရင်ထဲသို့ သွန်ချေနမိ၏။ “သမီးေလးေရာ”။ “ေကျာင်းသွားတယ်ေလ၊ ြပန်လာခါနီးြပီ၊ ေမေမ သွားြကိုေနတယ်”။
“ကိုကိုလည်းမထင်ထားတဲ့၊ မေမျှာ်လင့်ထားတဲ့အြဖစ်ပါကွယ်၊ ဒီမနက်မှာ ေခါ်ြပီး သူတို့ေြပာချင်ရာေြပာြပီး ြပန်လွှတ်လိုက်တာပဲ၊ ကိုကိုလည်း နားမလည်နိုင်သလို ရင်လည်းမရှင်းဘူးကွာ”။ “ကိုကို ဘယ်လိုထင်လဲဟင်”
”အမှန်တရားက ြကိုးစင်ေတွကို ြဖိုချပစ်နိုင်လို့ေပါ့ကွယ်”။ “ေဟာ သမီးတို့ြပန်လာြပီကိုကို”။ “ လာပါအံုး သမီးေလးရယ်၊ ေဖ့ေဖ့ကို မှတ်မိလားဟင်”။ မစိမ်းေသာ်လည်း မရင်းချာသည့် အြကည့်ဝိုင်းဝိုင်းြဖင့်
သူ့အေဖကို သမီးြကည့်ေနတာ နင့်ကနဲ ခံစားရမိ၏။ “ကိုကို ဘာဆက်လုပ်မလဲ”။ ကိုကိုက ပက်ကနဲ သမီးပါးြပင်ကို နမ်းရှံု့လိုက်သည်။ “ ကိုကို ဘာဆို ဘာမှ ေြပာင်းလဲသွားမှာ မဟုတ်သလို ဘာအရာကမှလည်း ေြပာင်းလဲေအာင်လုပ်မရပါဘူးကွယ်”။
ကိုကို့အြပံုးမှာ သိုက်မင်ငှက်တေကာင်၏ ေတးသံြဖင့် စွတ်စိုေနေတာ့သည်။
x x x x x x x
“ေဟ့ေကာင် အိမ်ြပန်ေရာက်ေနတာ ၆ လေကျာ်ြပီ၊ ဖုန်းချည်းဆက်မေနနဲ့အံုး၊ ငါအလုပ်ရှိေနတယ်”။ “ ၁၀ ကား စာချုပ်ရထားတယ်၊ ၅ ကား မင်း ဇာတ်ညွှန်းေရး၊ ဒါပဲ မင်း ဇာတ်ေတွ လာယူ၊ ပိုက်ဆံလည်း ြကိုထုတ်ချင်ထုတ် ဟုတ်ြပီလား”
--------------------------------------
“ရဲေဘာ်ြကီး ဘာမှ စိတ်ဓာတ်ပျက်ြပားမေနနဲ့၊ အရင်ကိစ္စေတွ ေနာက်မှရှင်းမယ်၊ ဂျာနယ်အသစ်တေစာင်လုပ်မယ်၊ မင်း စားပွဲ မင်းြပန်ထိုင်”
---------------------------------------
“ ငါ ကိုကိုဦး အလုပ်ေတွ ြပန်လုပ်၊ သားအမိနှစ်ေယာက်အတွက်လည်း အချိန်ေပး၊ ြကံုရင် ငါလည်း ရန်ကုန် ဆင်းလာခဲ့မယ်”။
---------------------------------------
“ ၃ နှစ်သက်တမ်းမှာ ကိုယ်တို့ဂျာနယ်က ေစာင်ေရ တက်လာတာ ေစတနာမှန်လို့ေပါ့ ရဲေဘာ်ြကီးရာ၊ မင်း ယံုြကည်တာ မင်းဆက်လုပ်စမ်းပါ၊ တို့ြမဲထားဖို့က အဓိက ေသာ့ချက်”။
--------------------------------------
“သမီး ၇ နှစ်ြပည့် ေမွးေန့ေလး လုပ်ချင်တယ် ကိုကို”။
သမီးေမွးေန့မှာ ကိုကိုနှင့်သမီး ေပျာ်ရွှင်ြကည်နူးေနမှုများကို ေတွ့ရြမင်ရေတာ့ ဆံုးရှံုးခဲ့ရသည့်နှစ်ကာလများကို နှေမျာတသ မဆံုးြဖစ်ရြပန်။ ညီမေလး ေပျာ်ပါတယ်ကိုကို။ ဒီအေပျာ်ေလးေတွက ြကာရှည်ြကာေမျာ ခံနိုင်ပါေစ။ မိသားစုအိပ်မက်များက ညီမေလးတို့၏ ချမ်းေြမ့ေအးနုသည့် လမင်းအိမ်ေလးြဖစ်လိုက်ပါေတာ့။
x x x x x x x
လူအချင်းချင်း နှိပ်စက်ြခင်း ကင်းေဝးြကပါေစ။ တို့ေမတ္တာစွမ်း ကမ္ဘာလွှမ်းေအးချမ်းြကပါေစ။ ပဲ့တင်ထပ်ေနတဲ့ ဆုေတာင်းေမတ္တာပို့သံေတွက ဘယ်ရပ်ဌာနီက လွင့်ပျံလာမှန်းမသိဘူး။ တိုက်ခန်းနံရံေတွကို ပဲ့တင်တုန်ခါေနေတာ့သည်။ ကိုကိုလည်း ြပန်မေရာက်ေသးဘူး။ နီးနီးေလးပဲ၊ တကယ့်နီးနီးေလး။ ပီပီသသ ကျယ်ကျယ်ေလာင်ေလာင် ြကားေနရတာပဲ။ ေမေမေရ . . . ဝရံတာကို ေြပးထွက်ြပီး လမ်းမကို ငံု့ြကည့် လိုက်တဲ့အခါ။ လူအချင်းချင်း နှိပ်စက်ြခင်း ကင်းေဝးြကပါေစ။
တို့ေမတ္တာစွမ်း ကမ္ဘာလွှမ်းေအးချမ်းြကပါေစ။ ။ လူအချင်းချင်း နှိပ်စက်ြခင်း ကင်းေဝးြကပါေစ။
တို့ေမတ္တာစွမ်း ကမ္ဘာလွှမ်းေအးချမ်းြကပါေစ။ ။ လူအချင်းချင်း နှိပ်စက်ြခင်း ကင်းေဝးြကပါေစ။
တို့ေမတ္တာစွမ်း ကမ္ဘာလွှမ်းေအးချမ်းြကပါေစ။ ။ ရဟန်းသံဃာေတာ်ေတွ လမ်းေလျှာက် ေမတ္တာပို့သံေတွက ဘဝဂ်ကို ညံေနပါေရာ့လား။ မဲနက်ြပာနှမ်းေနသည့် ကတ္တရာလမ်းမကျယ်သည် ေရွှဝါေရာင် ဖန်ေရသကင်္န်းတို့ြဖင့် ြခံုလွှမ်းစီးေမျာ ေနပါပေကာ။ ကိုကို့ဆီ ဖုန်းဆက်ဖို့သတိရလာသည်။ ကိုကို ဂျာနယ်တိုက်က ဖုန်းေတွက လိုင်းပူးေနတာေတွနဲ့ချည်း ြကံုေနရ၏။ ေနာက်ဆံုးေတာ့ ေမေမ့ကို သမီး ေကျာင်းသွားြကိုေပးဖို့ေြပာလိုက်ြပီး ကိုကို ေစာေစာ ြပန်ေရာက်မှာပါေစလို့ စိတ်ဒံုးဒံုး ချရင်း။
ကိုကို အခါတိုင်းထက် ေတာ်ေတာ်ေနာက်ကျြပီးမှ ြပန်ေရာက်လာသည်။ ကိုကို့မျက်နှာကို ဖတ်ရတာ အဓိပါယ်ဖွင့်ဆိုရ ခက်ေနသလိုပဲ။ ကိုကို စားလို့မေကာင်းလို့လား၊ ကိုကို ြကိုက်တဲ့ ဝက်ပုန်းရည်ေလ။
ညီမေလး မျက်လံုးေတွကို ေငးရီြကည့်ေနသည့် ကိုကိုရင်ကို ထိုးခွဲေနမိေလသလား။ ခွင့်လွှတ်ပါကိုကို။
“ ကိုကို ဘာဆက်လုပ်မလဲ”။ “ ေစာပါေသးတယ်ကွယ်”။ ေမေမ့ ေြကးစည်ထုသံ၊ အမျှေဝသံေလးေတွက ကိုကို ထမင်းဝိုင်းက ထသွားသည့်အထိ လွင့်ေဝလှုပ်ခတ်ေနေပါ့။
x x x x x x x
လူအချင်းချင်း နှိပ်စက်ြခင်း ကင်းေဝးြကပါေစ။ တို့ေမတ္တာစွမ်း ကမ္ဘာလွှမ်း ေအးချမ်းြကပါေစ။ ။
လူအချင်းချင်း နှိပ်စက်ြခင်း ကင်းေဝးြကပါေစ။ တို့ေမတ္တာစွမ်း ကမ္ဘာလွှမ်းေအးချမ်းြကပါေစ။ ။
သမီးကို ချီပိုးေချာ့ြမူေနရင်းက ညီမေလးကို လှမ်းြကည့်တဲ့ ကိုကို့ကို နားလည်သူပါကိုကိုလို့ ေြပာမထွက်။ သမီးကို ဆွဲယူေပွ့ဖက်ရင်း ေလှခါးတထစ်ချင်း ဆင်းေလျှာက်သွားသည့်
ကိုကို့ေကျာြပင်ကို ခံစားနားလည်နိုင်စွမ်းအြပည့်ြဖင့်သာ။
မေန့ကညကလိုပဲ ကိုကို ေနာက်ကျြပီးမှ ေရာက်လာသည်။ “ကိုကို ထမင်းခူးရမလား” “ေနပေစေတာ့၊ ကိုကို ကိုသူရတို့နဲ့ အြပင်မှာပဲစားခဲ့တယ်”။ “ ကိုကို လုပ်စရာရှိတာလုပ်ပါကိုကို၊ ညီမေလးတို့ကို ဘာမှမစဉ်းစားနဲ့ေနာ်”၊ စိတ်ထဲရှိသည့် အရိုးသားအသန့်စင်ဆံုးစကားကို ဆိုမိ၏။
“ကလင် ကလင် ကလင် ” “ဟလို အမိန့်ရှိပါ” “ေဟ့ေကာင် ငေထွး ငါ ကိုသူရ” “ေြပာကိုသူရ”
“မနက်ဖန်မနက် မင်းနဲ့စာေရးဆရာမနဲ့ ေရသန့်ဘူးေတွနဲ့ထမင်းဘူးေတွ သယ်ပို့လုပ်၊ မင်းသားလင်မယားနဲ့ကဗျာဆရာေတွက ေြကးသွန်းဘုရားြကီးမှာ အားလံုးစုဆံုဖို့ေြပာြပီးြပီ၊ ဒါပဲကွာ”
သမီးအိပ်ယာမနိုးေသးခင်မှာ ကိုကို ထထွက်သွားသည်။ ဒီေန့တေန့လံုး စိ်တ်ေမာ လူေမာြဖစ်ေနသည်။ ဆုေတာင်းေမတ္တာပို့တဲ့ သံဃာေတာ်ေတွ ရဟန်းငယ်ေလးေတွကို ပစ်ခတ်လူစုခွဲသတဲ့။ မျက်ရည်ယိုဗံုးေတွနဲ့ပစ်ခွင်းသတဲ့။ ေတွ့သမျှ လူေရာရဟန်းေရာ မဲမဲြမင်ရာ ရိုက်နှက်ဖမ်းဆီးေနသတဲ့။ ရန်ကုန်တြမို့လံုး ေသနတ်သံေတွ၊ ေအာင်ဟစ်သံေတွ၊ ေြပးလွှားသံေတွနဲ့ ဖုန်းလွှမ်းေနသတဲ့။ ဝရံတာကို ထွက်ြပီး မိုးေကာင်းကင်ကို ေမာ့ြကည့်လိုက်၏။ မဲမှံုဆိုင်းေဝေနေတာ့သည်။
ညသန်းေခါင်ေကျာ်မှ ကိုကို ြပန်ေရာက်လာသည်။ “ရက်စက်ယုတ်မာတယ်ညီမေလးရာ၊ စကားလံုးကို ရှာမရေတာ့ဘူး” “နားလိုက်ပါကိုကို ညီမေလးတို့ အရာအားလံုးကို ြကိုတင်တွက်ဆထားြပီးသားမို့လား” “ ကလင် ကလင် ကလင်” “ ေြပာပါ ” “ ငါ ကဗျာဆရာ၊ ကိုသူရကို ဆွဲသွားြပီ၊ မင်းသားလင်မယားလဲ ဆွဲသွားြပီတဲ့၊ မင်းလုပ်စရာရှိတာ ဆက်လုပ်ဖို့ြပင် ထားေတာ့”
ကိုကို ဖုန်းကို ချလိုက်ြပီး အိပ်ေမာကျေနသည့် သမီးေလးပါးနုြပင်ကို ငံုနမ်းေနသည်။
အဝတ်ဘီဒိုထဲမှ ကိုကို့အဝတ်အစားတချို့ကို ဆွဲထုတ်လိုက်မိ၏၊ ေသာက်ေဆးတချို့ကို စဉ်းစားြကည့်ေနစဉ် တံခါးေခါက်သံများက ဆူနာမိပင်လယ်လှိုင်းေအာ်သလို ေအာ်မည်ဝင်ေရာက်လာသည်။ ကိုကို၏ လွမ်းေမာဖွယ် နှုတ်ဆက်အြပံုးကို ေခါင်းဆတ်ြပလိုက်သည်။
ဘဝေတာင်တန်းရှည်ေပါ်မှာ စူးနစ်နာကျင်စရာေတွက ကိုကို နဲ့ ညီမေလးတို့အတွက် ေမွးဖွားလာခဲ့သည်ဟုဆိုပါရင် အေကျနပ်ဆံုး ေထွးေပွ့ဖို့ ဝန်မေလးပါကိုကို။
x x x x x x x
လွမ်းလိုက်တာကိုကို။ ကိုကိုေနထိုင်ေကာင်းရဲ့လား။
မိုးကေအးစိမ့်၊ ေလကသုန်ြဖူး၊ အရုဏ်ဦးဆိုေပမယ့် အလင်းေရာင်ပါးပါးလွလွကိုမှ မြမင်ရ။ မိုးေမှာင်ြကီး ကျေနသလိုမျိုးလည်းမဟုတ်၊ အေမှာင်ကျဲကျဲ အလင်းမွဲမွဲလို့ပဲ ဆိုရေချမည်။ မနီးမေဝးရှိ ြမို့ြပအိမ်ယာ တိုက်တာများကို လှမ်းေမျှာ်ြကည့်ေတာ့ ခဲသားစိမ်းေရာင် လှိုင်းထေန၏။ လယ်ကွင်းစိ်မ်းစိမ်းေတွ၊ ေတာင်တန်းညို့ေမှာင်ေမှာင်ေတွ၊ ေတာခင်တန်းနုြပာေရးေရးေတွကို မှန်းေရာ်ြမင်ေယာင်ြကည့်မိသည်။ ြပတင်းတံခါးကို ဖွင့်လိုက်သည့်အခါ မိုးစက် တစက် နှစ်စက်က ပါးြပင်နုရဲရဲကို လာထိမှန်သည်။ ြမို့ြပမှာ ရှားရှားပါးပါး သက်ရင့်ပင်ြကီးေတွလည်း ေပျာက်ဆံုးသွားခဲ့။ ြဖိုဖျက်တိုက်စားသွားခဲ့သည့် မုန်တိုင်းဒဏ်ရာက အကင်းမေသေသး၊ လသာညတိုင်း ကိုကို နှင့် လှမ်းေမျှာ်ြကည့်တတ်သည့် ကံ့ေကာ်ပင်ြကီးနှင့် ကုက္ကိုပင်တန်းြကီးလည်း မရှိေတာ့ြပီ။ ေငးရီြကည့်ေမာမိေနစဉ် ေဆွးေြမ့တသဖွယ် အလွမ်းသီချင်း တပုဒ်က ပဲ့တင်ြပန်လာသလို ရင်ကိုထိမှန် ခံစားရြပန်၏။ အေနာက်ေတာင်မုတ်သံုေလမှာ ပါလာမယ့် အလွမ်းေတွကို ကိုကို မျှေဝခံစားေနေလမလား။ အေဝးမှာ … အေဝးြကီးမှာ … ဟို့ အေဝးြကီးမှာ …။
ကိုကို ေနေကာင်းပါေစ။
(ကိုဇာဂနာနှင့် ညီ ေဇာ်သက်ေထွးသို့)
ေမာင်လွမ်းဏီ
၂၁ ၈ ၀၉
အလွမ်းမုတ်သံု၊ မှံုြပာရီအချစ်ြမစ်၊ စူးနစ်ခဲ့ရ ဘဝေတာင်တန်းရှည်
ေမာင်လွမ်းဏီ
လွမ်းလိုက်တာကိုကို။ ကိုကိုေနထိုင်ေကာင်းရဲ့လား။
မိုးကေအးစိမ့်၊ ေလကသုန်ြဖူး၊ အရုဏ်ဦးဆိုေပမယ့် အလင်းေရာင်ပါးပါးလွလွကိုမှ မြမင်ရ။ မိုးေမှာင်ြကီး ကျေနသလိုမျိုးလည်းမဟုတ်၊ အေမှာင်ကျဲကျဲ အလင်းမွဲမွဲလို့ပဲ ဆိုရေချမည်။ မနီးမေဝးရှိ ြမို့ြပအိမ်ယာ တိုက်တာများကို လှမ်းေမျှာ်ြကည့်ေတာ့ ခဲသားစိမ်းေရာင်လှိုင်းထေန၏။ လယ်ကွင်းစိ်မ်းစိမ်းေတွ၊ ေတာင်တန်းညို့ေမှာင်ေမှာင်ေတွ၊ ေတာခင်တန်းနုြပာေရးေရးေတွကို မှန်းေရာ်ြမင်ေယာင်ြကည့်မိသည်။ ြပတင်းတံခါးကို ဖွင့်လိုက်သည့်အခါ မိုးစက် တစက် နှစ်စက်က ပါးြပင်နုရဲရဲကို လာထိမှန်သည်။ ြမို့ြပမှာ ရှားရှားပါးပါး သက်ရင့်ပင်ြကီးေတွလည်း ေပျာက်ဆံုးသွားခဲ့။ ြဖိုဖျက်တိုက်စားသွားခဲ့သည့် မုန်တိုင်းဒဏ်ရာက အကင်းမေသေသး၊ လသာညတိုင်း ကိုကို နှင့် လှမ်းေမျှာ်ြကည့်တတ်သည့် ကံ့ေကာ်ပင်ြကီးနှင့် ကုက္ကိုပင်တန်းြကီးလည်း မရှိေတာ့ြပီ။ ေငးရီြကည့်ေမာမိေနစဉ် ေဆွးေြမ့တသဖွယ် အလွမ်းသီချင်း တပုဒ်က ပဲ့တင်ြပန်လာသလို ရင်ကိုထိမှန် ခံစားရြပန်၏။ အေနာက်ေတာင်မုတ်သံုေလမှာ ပါလာမယ့် အလွမ်းေတွကို ကိုကို မျှေဝခံစားေနေလမလား။ အေဝးမှာ … အေဝးြကီးမှာ … ဟို့ အေဝးြကီးမှာ …။
ကိုကို ေနေကာင်းပါေစ။
x x x x x x x
“မိုးေအးတယ်ေနာ် ညီမေလး၊ အေနွးထည်ထူထူဝတ် ဟုတ်လား” ကိုကို့ရဲ့ ပူပူပန်ပန် စကားသံက ရင်ထဲကို စိမ့်ဆင်းသွားခဲ့သည်။ “ဒီတရက် နှစ်ရက် မုတ်သံုေလအားေကာင်းမယ်လို့ သတင်းေြကညာထားတယ်ေနာ်”။ “ဟုတ် ကိုကို၊ ကိုကို ေကာ်ဖီေသာက်ဦးမလား“။ “ေဒါက်” “ေဒါက်” “ေဒါက်” တံခါးေခါက်သံြကား၍ တံခါးသွားဖွင့်သည့် ကိုကို့ကို တီဗွီြကည့်ေနရင်းမှ လှမ်းြကည့်လိုက်မိသည်။
သူစိမ်း ၅ ေယာက် တိုက်ခန်းထဲကို ခပ်ေသာ့သာ့ ဝင်လာြကြပီး တခန်းလံုး ဟိုလှန်သည်ေလှာ ရှာြက ေဖွြကသည်။ ေရအိမ်သာထဲကိုေတာင် ေြမလှန်ရှာေနတာကို ြကည့်ြပီး ခါးသီးရွံရှာဖို့ေကာင်းလိုက်တာလို့ ခံြပင်းေနမိ၏။ တေယာက်က ကိုကို့ လက်ကိုင်ဖုန်းကို လွယ်အိပ်ထဲေကာက်ထည့်ြပီး “ကဲ ခနလိုက်ခဲ့ ပါအံုး”။ ေလှကားေပါ်က ဆင်းသက်သွားြကတဲ့ တခွပ်ခွပ် တရှပ်ရှပ် ဖိနပ်သံများ။ ကားစက်နှိုးသံများ၊ ကားေမာင်းထွက်သွားသံများ တိတ်ဆိတ်သွားေတာ့မှပင် ကိုကို့ကို ဘာမှ မြပင်ဆင်ေပးလိုက်ရတာ၊ နှုတ်မဆက်လိုက်ရတာ၊ ဘာမှမေမးြမန်းလိုက်ရတာေတွကို စဉ်းစားမိရင်း ကိုယ့်ကိုကိုယ် ေဝခွဲမရြဖစ်ေနမိသည်။ ေမာပန်းနွမ်းလျစွာြဖင့် အိပ်ယာထက်တွင် လဲေလျာင်းေခွချလိုက်၏။
ကိုယ်ကိုေစာင်းငဲ့ြပီး ကိုကို့အလုပ်စားပွဲေလးကို လှမ်းြကည့်လိုက်မိ၏။ ကစဉ့်ကလျား ြပန့်ကျဲလွင့်ကျေနသည့် ဒီတပတ်ဂျာနယ်အတွက် ကိုကို ြပင်ဆင်ေနသည့် ေရးလက်စ စာမူြကမ်းများ၊ ဓာတ်ပံုများ၊ ပွင့်လျက်သား ကွန်ြပူတာ။ ကိုကိုနဲ့အတူ တွဲရိုက်ထားတဲ့ဓာတ်ပံုေလး။ ငုတ်တုတ် ထ ထိုင်မိြပန်သည်။ အေရးြကီးတာက… အေရးြကီးတယ် … ဒါအေရးြကီးဆံုးကိစ္စပဲ။ ဝမ်းဗိုက်ကို လက်ြဖင့်အသာအယာ ပွတ်သပ်ရင်း ကိုကို့ကို ေြပာြပချင်တဲ့ စိတ်က ြပင်းြပင်းရှရှ နှိုးဆွေနသလိုပဲ၊ ေရှ့အပတ်ဆို ၆ လြပည့်ေတာ့မှာ။
x x x x x x x
ကိုကို ဘယ်ေရာက်ေနလဲ။ သူစိမ်းေတွလက်ထဲမှာ ဘယ်လိုထိခိုက်ေြကကွဲမှုေတွ ြကံုေနရမလဲ။ ကိုကို မရှိကတည်းက တိုက်ခန်းမှာ လာေနေပးရှာသည့် ေမေမ့ကိုလည်း ကိုကိုနဲ့ပတ်သက်တာေတွ ေြပာမြပချင်။ တလပင်ေကျာ်ြပီေလ။ ကိုကို နှစ်ရှည် ေနခဲ့ထိုင်ခဲ့တဲ့ အရပ်ေဒသ တခုခု၊ တြမို့ြမို့ တနယ်နယ်၊ အခန်းကျဉ်း တခန်းခန်းမှာေတာ့ အလွမ်းေတွ အမှတ်ရစရာေတွ ေအာက်ေမ့မှုေတွနဲ့ ေလးလံ အထီးကျန်ေနမှာ အေသအချာပါပဲ။ ဘဝမှာ မေမျှာ်လင့်တာေတွ ြဖစ်လာတတ်သလို ေမျှာ်လင့်ထားတာေတွကလည်း ေစာလျင်စွာ သို့မဟုတ်ေနာက်အကျြကီးကျြပီးမှလည်း
ေရာက်လာတတ်တာပဲ မဟုတ်လား။ ကိုကိုက ယံုြကည်တာကို ေမျှာ်လင့်ချက် ချိန်ခွင်လျာတဖက်ေစာင်းနဲ့ဘဝကိုေြဖာင့်တန်းတဲ့ ြမားတစင်းြဖစ်ေအာင်
ပစ်ခတ်ေနသူေလ။ ကိုကိုက တိမ်တိုက်တခုလိုေဆာက်တည်ရာမဲ့
လွင့်ေမျာလူးလိမ့်ေနတာမှမဟုတ်တာ။ ြကံုရာ ေြမသားမှာလည်း ရွက်ကျပင်ေပါက်လို ကျင့်သားမကျသူ။ ပံုစံခွက်ထဲမှာ ေနသားထိုင်သားကျရမှာထက် သစ်တပင်လို ရှင်သန်ခွင့်မရမှာကို အစိုးရိမ်ြကီး စိုးရိမ် ေြကာင့်ြကတတ်သူြဖစ်ေလေတာ့ ကိုကို့အနားမှာ စာနာနားလည်စိတ်နဲ့ စိတ်အနာေတွကို ေြဖရာေြပေြကာင်း နားခိုေမှးေလျာင်းေနခွင့်ကိုပဲ ေတာင်းဆိုေနခဲ့တာပါေလ။ အိပ်မေပျာ်ဘူး။ အိပ်လို့မရဘူး။ သို့ေပမယ့် အိပ်ရမည်။ အိပ်မက်ထဲမှာ ကိုကိုနဲ့ဆံုနိုင် ေတွ့နိုင်သည်၊ ဆိုးရွားထိတ်လန့်ဖွယ်ေကာင်းသည့် အိပ်မက်ြဖစ်ပါေစ အေကျနပ်ဆံုး မက်ပစ်လိုက်ပါမည်။
x x x x x x x
ညက အိပ်ရာဝင် ေနာက်ကျလို့လားမသိ။ ၈ နာရီေကျာ်မှပင် အိပ်ရာက နိုးသည်။“ရက်ပိုင်းပဲ လိုေတာ့တယ်ေနာ်။ ကျန်းမာေရးဂရုစိုက်ပါ။ လမ်းမှန်မှန်ေလျှာက်ပါ။ ေဆးပံုမှန်စားပါ။ စိတ်ညစ်စရာေတွ မေတွးနဲ့”တဲ့။ ကိုကို့မိတ်ေဆွ ဆရာဝန်စာေရးဆရာက ညွှန်ြကားချက်များ ရွတ်ဖတ်သည်။ ဒီအချိန်ဟာ ကိုကို ရှိသင့်တဲ့အချိန်ေပါ့။ ကိုကို့ လက်ေမာင်းကို တင်းတင်းရစ်ရစ်ဆုပ်၊ ကိုကို့ပုခံုးသားေပါ် မှီတွယ်ခိုေမှးြပီး မရှိေတာ့တဲ့ ကံ့ေကာ်ပင်ြကီးရှိခဲ့တဲ့ ေနရာကို လမ်းေလျှာက်ရရင် ေကာင်းမှာပဲ။
ေဟာင်းြမင်းေဆွးေြမ့ခဲ့ြပီြဖစ်တဲ့ ကိုကို့ရဲ့ ဒဏ်ရာ အနာတရရက်များအေြကာင်းပဲေြပာေြပာ၊ သစ်လွင်ေတာက်ပတဲ့ ေရွှေရာင်ေတာင်ပံခတ်သံများအေြကာင်းကိုပဲ ေြပာေြပာ။ အနာဂတ်စိတ်ကူးကမ္ဘာအေြကာင်း ေြပာေြပာ၊ ေြပာေနာ်ကိုကို။ တိုးညှင်းချမ်းေြမ့သည့် စကားေရစီးသံေတွ ချိုလွင်ပျံသန်း စီးေမျာေနမှာပါ။
“သမီး မွန်းလွဲေနြပီေလ၊ ထမင်းစားြပီးရင် ေဆးေသာက် ဟုတ်လား” ေမေမြပင်ဆင်ေပးတဲ့ ထမင်းဝိုင်းကို ေငးေငးရီရီနဲ့ ြကည့်မိရင်း ကိုကို ြကိုက်နှစ်သစ်တတ်သည့် ဟင်းလျာေလးများကို ေတွေတွေဝေဝ စဉ်းစားေနမိြပန်တယ်ေလ။ “ကလင်” “ကလင်” “ကလင်”။ “ …….. အိမ်ကပါလားခင်ဗျာ” “ ဟုတ် ဟုတ် ပါတယ်”။ မတုန်လှုပ်ေပမယ့် ရင်ခုန်လှိုက်ေမာမိတာေတာ့ ဝန်ခံပါတယ်ကိုကို။
“ဒီကေန့မနက်ပိုင်း အင်းစိန်အကျဉ်းခံုရံုးကေန ေသဒဏ်စီရင်ချမှတ်လိုက်တဲ့အေြကာင်း အေြကာင်းြကားတာပါ”။ “ရှင် … ဘုရားေရ … ေမေမ ” ။ ြပိုလဲယိမ်းယိုင်သွားသည့် ခန္တာကိုယ်ကို ထိန်းမတ်ရင်း အိုးထိမ်းစက်နှယ် သွက်သွက်ခါ ချာလည်ရမ်းသွားသည့် နှလံုးသားရပ်ဝှမ်းတြပင်လံုး တုန်ရီေမာဟိုက်ေနေတာ့၏။ “ သမီး … သမီးေလး … သတိထားေနာ်၊ ငိုချင်ရင် ငိုချပစ်လိုက်ပါသမီးရယ်”။
စို့နင့်မွန်းကျပ်မှုေြကာင့်ေပပဲလား၊ ငိုလို့မရဘူးကိုကို။ ေြကကွဲစိတ်က တလိမ့်လိမ့် ြပိုဆင်းလာသည်။ ေြကကွဲစိတ်က နရီစည်းမဲ့ တွန်းပို့ေနေရာ့သလား။ မျက်ရည်စီးေြကာင်းများက ပါးေပါ်မှာ နာကျင်ေြကကွဲစိတ်ကို ထုဆစ် လိုက်သလိုပါပဲ။ အာဃာတ အမုန်း ပဋိပက္ခေတွက စစ်ပွဲေတွ ြကိုးစင်ေတွနဲ့ အကျဉ်းနံရံေတွကို ပိုမိုြပီး အကျည်းမတန်ေစေတာ့ဘူးတဲ့လား။ မည်သို့ပင်ရှိပါေစေတာ့ကိုကို။ သန့်စင် ရိုးသားတဲ့၊ မှံုြပာရီ မှိုင်းေဝလဲ့ေနတဲ့ အချစ်ြမစ်တစင်းက စီးဆင်းြမဲစီးဆင်းေနမည်ဆိုတာ ကိုကို ယံုြကည်စူးနစ် ပါေစေတာ့လို့ ဆုေတာင်းယံုကလွဲြပီး။
x x x x x x x
သမီးကို ေမွးေတာ့ ကိုကို အနားမှာ မရှိနိုင်ခဲ့။ ကိုကို့ကို ေတွ့ဆံုခွင့်ဆိုတာ လေရာင်ကို ေစာင့်စားေမျှာ်ကိုး
ေနရသည့် နရသိန်ဇရာညများပါပဲ။ သံုးရာသီ သံုးြကိမ်ေြပာင်းေပမယ့် ကိုကို့ကို ေတွ့ခွင့်ရခဲ့တာ ၅ ြကိမ်ထက်မပိုခဲ့။ ေအးစက်တင်းခဲေနတဲ့ ကိုကို့မျက်ဝန်းထဲမှာ သမီးကိုဖတ်ြကားေနေပမယ့်
မျက်ရည်နဲ့မေချာ့ြမှူခဲ့။ ေမျှာ်လင့်ချက်ေတွ၊ ယံုြကည်စိတ်ေတွ၊ ပိုင်စိုးလိုစိတ်ေတွက လမ်းတခုကို
ရှာေဖွေတွ့ရှိသလိုမျိုးပါကိုကို။ ေစာင့်ြကိုြခင်းကို ေစာင့်ြကိုြခင်းသည်သာ သစ္စာတရားရဲ့ အနက်ရှိုင်းဆံုး သေကင်္တဆိုတာ အြကွင်းမဲ့ယံုကိုယံုတာ။ ဘဝမှာ မေမျှာ်လင့်တာေတွ ြဖစ်လာတတ်သလို ေမျှာ်လင့်ထား တာေတွကလည်း ေစာလျင်စွာ သို့မဟုတ် ေနာက်အကျြကီးကျြပီးမှလည်း ေရာက်လာတတ်တာပဲ မဟုတ်လားလို့ ကိုကို့ကို ေြပာြပခဲ့ဘူးတယ်မို့လား။
“ဟယ် … ကိုကို၊ ဘာလို့ြကို အေြကာင်းမြကားတာလဲဟင်”။ ကိုကို့ရင်ခွင်ထဲအတင်းေြပးဝင် ဖက်တွယ်ထားမိသည်။ ၃ နှစ်ေကျာ် ခိုေအာင်းေနခဲ့သည့် မျက်ရည်များက တာကျိုးသလို ကိုကို့ရင်ထဲသို့ သွန်ချေနမိ၏။ “သမီးေလးေရာ”။ “ေကျာင်းသွားတယ်ေလ၊ ြပန်လာခါနီးြပီ၊ ေမေမ သွားြကိုေနတယ်”။
“ကိုကိုလည်းမထင်ထားတဲ့၊ မေမျှာ်လင့်ထားတဲ့အြဖစ်ပါကွယ်၊ ဒီမနက်မှာ ေခါ်ြပီး သူတို့ေြပာချင်ရာေြပာြပီး ြပန်လွှတ်လိုက်တာပဲ၊ ကိုကိုလည်း နားမလည်နိုင်သလို ရင်လည်းမရှင်းဘူးကွာ”။ “ကိုကို ဘယ်လိုထင်လဲဟင်”
”အမှန်တရားက ြကိုးစင်ေတွကို ြဖိုချပစ်နိုင်လို့ေပါ့ကွယ်”။ “ေဟာ သမီးတို့ြပန်လာြပီကိုကို”။ “ လာပါအံုး သမီးေလးရယ်၊ ေဖ့ေဖ့ကို မှတ်မိလားဟင်”။ မစိမ်းေသာ်လည်း မရင်းချာသည့် အြကည့်ဝိုင်းဝိုင်းြဖင့်
သူ့အေဖကို သမီးြကည့်ေနတာ နင့်ကနဲ ခံစားရမိ၏။ “ကိုကို ဘာဆက်လုပ်မလဲ”။ ကိုကိုက ပက်ကနဲ သမီးပါးြပင်ကို နမ်းရှံု့လိုက်သည်။ “ ကိုကို ဘာဆို ဘာမှ ေြပာင်းလဲသွားမှာ မဟုတ်သလို ဘာအရာကမှလည်း ေြပာင်းလဲေအာင်လုပ်မရပါဘူးကွယ်”။
ကိုကို့အြပံုးမှာ သိုက်မင်ငှက်တေကာင်၏ ေတးသံြဖင့် စွတ်စိုေနေတာ့သည်။
x x x x x x x
“ေဟ့ေကာင် အိမ်ြပန်ေရာက်ေနတာ ၆ လေကျာ်ြပီ၊ ဖုန်းချည်းဆက်မေနနဲ့အံုး၊ ငါအလုပ်ရှိေနတယ်”။ “ ၁၀ ကား စာချုပ်ရထားတယ်၊ ၅ ကား မင်း ဇာတ်ညွှန်းေရး၊ ဒါပဲ မင်း ဇာတ်ေတွ လာယူ၊ ပိုက်ဆံလည်း ြကိုထုတ်ချင်ထုတ် ဟုတ်ြပီလား”
--------------------------------------
“ရဲေဘာ်ြကီး ဘာမှ စိတ်ဓာတ်ပျက်ြပားမေနနဲ့၊ အရင်ကိစ္စေတွ ေနာက်မှရှင်းမယ်၊ ဂျာနယ်အသစ်တေစာင်လုပ်မယ်၊ မင်း စားပွဲ မင်းြပန်ထိုင်”
---------------------------------------
“ ငါ ကိုကိုဦး အလုပ်ေတွ ြပန်လုပ်၊ သားအမိနှစ်ေယာက်အတွက်လည်း အချိန်ေပး၊ ြကံုရင် ငါလည်း ရန်ကုန် ဆင်းလာခဲ့မယ်”။
---------------------------------------
“ ၃ နှစ်သက်တမ်းမှာ ကိုယ်တို့ဂျာနယ်က ေစာင်ေရ တက်လာတာ ေစတနာမှန်လို့ေပါ့ ရဲေဘာ်ြကီးရာ၊ မင်း ယံုြကည်တာ မင်းဆက်လုပ်စမ်းပါ၊ တို့ြမဲထားဖို့က အဓိက ေသာ့ချက်”။
--------------------------------------
“သမီး ၇ နှစ်ြပည့် ေမွးေန့ေလး လုပ်ချင်တယ် ကိုကို”။
သမီးေမွးေန့မှာ ကိုကိုနှင့်သမီး ေပျာ်ရွှင်ြကည်နူးေနမှုများကို ေတွ့ရြမင်ရေတာ့ ဆံုးရှံုးခဲ့ရသည့်နှစ်ကာလများကို နှေမျာတသ မဆံုးြဖစ်ရြပန်။ ညီမေလး ေပျာ်ပါတယ်ကိုကို။ ဒီအေပျာ်ေလးေတွက ြကာရှည်ြကာေမျာ ခံနိုင်ပါေစ။ မိသားစုအိပ်မက်များက ညီမေလးတို့၏ ချမ်းေြမ့ေအးနုသည့် လမင်းအိမ်ေလးြဖစ်လိုက်ပါေတာ့။
x x x x x x x
လူအချင်းချင်း နှိပ်စက်ြခင်း ကင်းေဝးြကပါေစ။ တို့ေမတ္တာစွမ်း ကမ္ဘာလွှမ်းေအးချမ်းြကပါေစ။ ပဲ့တင်ထပ်ေနတဲ့ ဆုေတာင်းေမတ္တာပို့သံေတွက ဘယ်ရပ်ဌာနီက လွင့်ပျံလာမှန်းမသိဘူး။ တိုက်ခန်းနံရံေတွကို ပဲ့တင်တုန်ခါေနေတာ့သည်။ ကိုကိုလည်း ြပန်မေရာက်ေသးဘူး။ နီးနီးေလးပဲ၊ တကယ့်နီးနီးေလး။ ပီပီသသ ကျယ်ကျယ်ေလာင်ေလာင် ြကားေနရတာပဲ။ ေမေမေရ . . . ဝရံတာကို ေြပးထွက်ြပီး လမ်းမကို ငံု့ြကည့် လိုက်တဲ့အခါ။ လူအချင်းချင်း နှိပ်စက်ြခင်း ကင်းေဝးြကပါေစ။
တို့ေမတ္တာစွမ်း ကမ္ဘာလွှမ်းေအးချမ်းြကပါေစ။ ။ လူအချင်းချင်း နှိပ်စက်ြခင်း ကင်းေဝးြကပါေစ။
တို့ေမတ္တာစွမ်း ကမ္ဘာလွှမ်းေအးချမ်းြကပါေစ။ ။ လူအချင်းချင်း နှိပ်စက်ြခင်း ကင်းေဝးြကပါေစ။
တို့ေမတ္တာစွမ်း ကမ္ဘာလွှမ်းေအးချမ်းြကပါေစ။ ။ ရဟန်းသံဃာေတာ်ေတွ လမ်းေလျှာက် ေမတ္တာပို့သံေတွက ဘဝဂ်ကို ညံေနပါေရာ့လား။ မဲနက်ြပာနှမ်းေနသည့် ကတ္တရာလမ်းမကျယ်သည် ေရွှဝါေရာင် ဖန်ေရသကင်္န်းတို့ြဖင့် ြခံုလွှမ်းစီးေမျာ ေနပါပေကာ။ ကိုကို့ဆီ ဖုန်းဆက်ဖို့သတိရလာသည်။ ကိုကို ဂျာနယ်တိုက်က ဖုန်းေတွက လိုင်းပူးေနတာေတွနဲ့ချည်း ြကံုေနရ၏။ ေနာက်ဆံုးေတာ့ ေမေမ့ကို သမီး ေကျာင်းသွားြကိုေပးဖို့ေြပာလိုက်ြပီး ကိုကို ေစာေစာ ြပန်ေရာက်မှာပါေစလို့ စိတ်ဒံုးဒံုး ချရင်း။
ကိုကို အခါတိုင်းထက် ေတာ်ေတာ်ေနာက်ကျြပီးမှ ြပန်ေရာက်လာသည်။ ကိုကို့မျက်နှာကို ဖတ်ရတာ အဓိပါယ်ဖွင့်ဆိုရ ခက်ေနသလိုပဲ။ ကိုကို စားလို့မေကာင်းလို့လား၊ ကိုကို ြကိုက်တဲ့ ဝက်ပုန်းရည်ေလ။
ညီမေလး မျက်လံုးေတွကို ေငးရီြကည့်ေနသည့် ကိုကိုရင်ကို ထိုးခွဲေနမိေလသလား။ ခွင့်လွှတ်ပါကိုကို။
“ ကိုကို ဘာဆက်လုပ်မလဲ”။ “ ေစာပါေသးတယ်ကွယ်”။ ေမေမ့ ေြကးစည်ထုသံ၊ အမျှေဝသံေလးေတွက ကိုကို ထမင်းဝိုင်းက ထသွားသည့်အထိ လွင့်ေဝလှုပ်ခတ်ေနေပါ့။
x x x x x x x
လူအချင်းချင်း နှိပ်စက်ြခင်း ကင်းေဝးြကပါေစ။ တို့ေမတ္တာစွမ်း ကမ္ဘာလွှမ်း ေအးချမ်းြကပါေစ။ ။
လူအချင်းချင်း နှိပ်စက်ြခင်း ကင်းေဝးြကပါေစ။ တို့ေမတ္တာစွမ်း ကမ္ဘာလွှမ်းေအးချမ်းြကပါေစ။ ။
သမီးကို ချီပိုးေချာ့ြမူေနရင်းက ညီမေလးကို လှမ်းြကည့်တဲ့ ကိုကို့ကို နားလည်သူပါကိုကိုလို့ ေြပာမထွက်။ သမီးကို ဆွဲယူေပွ့ဖက်ရင်း ေလှခါးတထစ်ချင်း ဆင်းေလျှာက်သွားသည့်
ကိုကို့ေကျာြပင်ကို ခံစားနားလည်နိုင်စွမ်းအြပည့်ြဖင့်သာ။
မေန့ကညကလိုပဲ ကိုကို ေနာက်ကျြပီးမှ ေရာက်လာသည်။ “ကိုကို ထမင်းခူးရမလား” “ေနပေစေတာ့၊ ကိုကို ကိုသူရတို့နဲ့ အြပင်မှာပဲစားခဲ့တယ်”။ “ ကိုကို လုပ်စရာရှိတာလုပ်ပါကိုကို၊ ညီမေလးတို့ကို ဘာမှမစဉ်းစားနဲ့ေနာ်”၊ စိတ်ထဲရှိသည့် အရိုးသားအသန့်စင်ဆံုးစကားကို ဆိုမိ၏။
“ကလင် ကလင် ကလင် ” “ဟလို အမိန့်ရှိပါ” “ေဟ့ေကာင် ငေထွး ငါ ကိုသူရ” “ေြပာကိုသူရ”
“မနက်ဖန်မနက် မင်းနဲ့စာေရးဆရာမနဲ့ ေရသန့်ဘူးေတွနဲ့ထမင်းဘူးေတွ သယ်ပို့လုပ်၊ မင်းသားလင်မယားနဲ့ကဗျာဆရာေတွက ေြကးသွန်းဘုရားြကီးမှာ အားလံုးစုဆံုဖို့ေြပာြပီးြပီ၊ ဒါပဲကွာ”
သမီးအိပ်ယာမနိုးေသးခင်မှာ ကိုကို ထထွက်သွားသည်။ ဒီေန့တေန့လံုး စိ်တ်ေမာ လူေမာြဖစ်ေနသည်။ ဆုေတာင်းေမတ္တာပို့တဲ့ သံဃာေတာ်ေတွ ရဟန်းငယ်ေလးေတွကို ပစ်ခတ်လူစုခွဲသတဲ့။ မျက်ရည်ယိုဗံုးေတွနဲ့ပစ်ခွင်းသတဲ့။ ေတွ့သမျှ လူေရာရဟန်းေရာ မဲမဲြမင်ရာ ရိုက်နှက်ဖမ်းဆီးေနသတဲ့။ ရန်ကုန်တြမို့လံုး ေသနတ်သံေတွ၊ ေအာင်ဟစ်သံေတွ၊ ေြပးလွှားသံေတွနဲ့ ဖုန်းလွှမ်းေနသတဲ့။ ဝရံတာကို ထွက်ြပီး မိုးေကာင်းကင်ကို ေမာ့ြကည့်လိုက်၏။ မဲမှံုဆိုင်းေဝေနေတာ့သည်။
ညသန်းေခါင်ေကျာ်မှ ကိုကို ြပန်ေရာက်လာသည်။ “ရက်စက်ယုတ်မာတယ်ညီမေလးရာ၊ စကားလံုးကို ရှာမရေတာ့ဘူး” “နားလိုက်ပါကိုကို ညီမေလးတို့ အရာအားလံုးကို ြကိုတင်တွက်ဆထားြပီးသားမို့လား” “ ကလင် ကလင် ကလင်” “ ေြပာပါ ” “ ငါ ကဗျာဆရာ၊ ကိုသူရကို ဆွဲသွားြပီ၊ မင်းသားလင်မယားလဲ ဆွဲသွားြပီတဲ့၊ မင်းလုပ်စရာရှိတာ ဆက်လုပ်ဖို့ြပင် ထားေတာ့”
ကိုကို ဖုန်းကို ချလိုက်ြပီး အိပ်ေမာကျေနသည့် သမီးေလးပါးနုြပင်ကို ငံုနမ်းေနသည်။
အဝတ်ဘီဒိုထဲမှ ကိုကို့အဝတ်အစားတချို့ကို ဆွဲထုတ်လိုက်မိ၏၊ ေသာက်ေဆးတချို့ကို စဉ်းစားြကည့်ေနစဉ် တံခါးေခါက်သံများက ဆူနာမိပင်လယ်လှိုင်းေအာ်သလို ေအာ်မည်ဝင်ေရာက်လာသည်။ ကိုကို၏ လွမ်းေမာဖွယ် နှုတ်ဆက်အြပံုးကို ေခါင်းဆတ်ြပလိုက်သည်။
ဘဝေတာင်တန်းရှည်ေပါ်မှာ စူးနစ်နာကျင်စရာေတွက ကိုကို နဲ့ ညီမေလးတို့အတွက် ေမွးဖွားလာခဲ့သည်ဟုဆိုပါရင် အေကျနပ်ဆံုး ေထွးေပွ့ဖို့ ဝန်မေလးပါကိုကို။
x x x x x x x
လွမ်းလိုက်တာကိုကို။ ကိုကိုေနထိုင်ေကာင်းရဲ့လား။
မိုးကေအးစိမ့်၊ ေလကသုန်ြဖူး၊ အရုဏ်ဦးဆိုေပမယ့် အလင်းေရာင်ပါးပါးလွလွကိုမှ မြမင်ရ။ မိုးေမှာင်ြကီး ကျေနသလိုမျိုးလည်းမဟုတ်၊ အေမှာင်ကျဲကျဲ အလင်းမွဲမွဲလို့ပဲ ဆိုရေချမည်။ မနီးမေဝးရှိ ြမို့ြပအိမ်ယာ တိုက်တာများကို လှမ်းေမျှာ်ြကည့်ေတာ့ ခဲသားစိမ်းေရာင် လှိုင်းထေန၏။ လယ်ကွင်းစိ်မ်းစိမ်းေတွ၊ ေတာင်တန်းညို့ေမှာင်ေမှာင်ေတွ၊ ေတာခင်တန်းနုြပာေရးေရးေတွကို မှန်းေရာ်ြမင်ေယာင်ြကည့်မိသည်။ ြပတင်းတံခါးကို ဖွင့်လိုက်သည့်အခါ မိုးစက် တစက် နှစ်စက်က ပါးြပင်နုရဲရဲကို လာထိမှန်သည်။ ြမို့ြပမှာ ရှားရှားပါးပါး သက်ရင့်ပင်ြကီးေတွလည်း ေပျာက်ဆံုးသွားခဲ့။ ြဖိုဖျက်တိုက်စားသွားခဲ့သည့် မုန်တိုင်းဒဏ်ရာက အကင်းမေသေသး၊ လသာညတိုင်း ကိုကို နှင့် လှမ်းေမျှာ်ြကည့်တတ်သည့် ကံ့ေကာ်ပင်ြကီးနှင့် ကုက္ကိုပင်တန်းြကီးလည်း မရှိေတာ့ြပီ။ ေငးရီြကည့်ေမာမိေနစဉ် ေဆွးေြမ့တသဖွယ် အလွမ်းသီချင်း တပုဒ်က ပဲ့တင်ြပန်လာသလို ရင်ကိုထိမှန် ခံစားရြပန်၏။ အေနာက်ေတာင်မုတ်သံုေလမှာ ပါလာမယ့် အလွမ်းေတွကို ကိုကို မျှေဝခံစားေနေလမလား။ အေဝးမှာ … အေဝးြကီးမှာ … ဟို့ အေဝးြကီးမှာ …။
ကိုကို ေနေကာင်းပါေစ။
(ကိုဇာဂနာနှင့် ညီ ေဇာ်သက်ေထွးသို့)
ေမာင်လွမ်းဏီ
၂၁ ၈ ၀၉
0 comments:
Post a Comment